Een transgender man uit de Verenigde Staten heeft op sociale media en in interviews zijn frustratie geuit over hoe hij werd behandeld tijdens zijn bevalling.
Hoewel hij zich al jaren identificeert als man en dit duidelijk had aangegeven, bleven verpleegkundigen en artsen hem aanspreken met termen als “mama” en “moeder”. Zijn ervaring legt een gevoelige en actuele discussie bloot over hoe medische zorg omgaat met genderidentiteit en taalgebruik.
Zwanger als transgender man: geen uitzondering meer
De persoon in kwestie, Bennett Kaspar-Williams (37), woont in Los Angeles en werd in oktober 2020 ouder van zijn zoon Hudson.
Hij beviel via een keizersnede, met zijn partner Malik aan zijn zijde. Hoewel het zeldzaam lijkt, zijn er steeds meer transgender mannen en non-binaire personen die ervoor kiezen om kinderen te krijgen, als hun lichaam dit toelaat.
Bennett begon zijn transitie in 2014, nadat hij in 2011 voor zichzelf erkende dat hij transgender is. Hij startte met hormoontherapie en onderging een borstoperatie, maar liet zijn voortplantingsorganen ongemoeid.
Toen hij en zijn partner besloten een gezin te stichten, wist hij dat hij tijdelijk moest stoppen met testosteron om zijn vruchtbaarheid te herstellen. Kort daarna raakte hij op natuurlijke wijze zwanger.
Bevalling vol verwarring en frustratie
Hoewel Bennett zijn zwangerschap fysiek en emotioneel aankon, leverde de medische begeleiding vooral spanningen op.
Ondanks dat hij op formulieren en in gesprekken duidelijk had aangegeven dat hij man is en aangesproken wil worden met hij/hem, bleven verpleegkundigen hem benaderen als “moeder” en spraken ze hem aan met vrouwelijke voornaamwoorden.
Volgens Bennett was dit niet slechts een klein foutje, maar een systematisch probleem in de zorg. Hij gaf aan dat de manier waarop zwangerschap in de samenleving – en zeker in de zorgsector – gekoppeld wordt aan vrouw-zijn, voor hem enorm confronterend en pijnlijk was. Tijdens een interview vertelde hij dat het niet de zwangerschap zelf was die hem dysforie gaf, maar juist de constante verkeerde aanspreking.
Moederschap is niet altijd vrouwelijk
Een belangrijk punt dat Bennett naar voren brengt, is de noodzaak om het concept van “moederschap” los te koppelen van vrouwelijkheid.
Hij stelt dat niet iedereen die een kind draagt een moeder is, en dat niet elke moeder per se een vrouw is. Deze gedachte schuurt met traditionele normen, maar sluit aan bij de realiteit van veel mensen met een andere genderidentiteit.
Volgens Bennett draait het in de Amerikaanse zorg niet alleen om medische begeleiding, maar ook om het ‘verkopen’ van een beeld: zwangerschap als iets typisch vrouwelijks, moeders als verzorgende figuren. Voor hem is dat beeld achterhaald en problematisch.
Hij pleit dan ook voor neutraler taalgebruik binnen de zorgsector, waarin ruimte is voor verschillende vormen van ouderschap.
Medische formulieren kloppen niet met de praktijk
Ondanks dat Bennett alle administratieve stappen had genomen om zijn geslacht als “man” te laten registreren, bleek in de praktijk dat dit weinig uitmaakte.
De medische staf bleef terugvallen op oude patronen en aannames. Zelfs tijdens de bevalling, een kwetsbaar moment waarin het belangrijk is dat patiënten zich veilig en erkend voelen, werd hij herhaaldelijk met “mama” aangesproken.
Dat zorgde voor extra stress bovenop de fysieke en emotionele impact van de bevalling zelf. Volgens Bennett maakt dit duidelijk hoe weinig getraind zorgpersoneel vaak is in het omgaan met genderdiversiteit. Er is weliswaar aandacht voor het onderwerp in de maatschappij, maar in ziekenhuizen en klinieken lopen kennis en empathie nog vaak achter.
Gender en vruchtbaarheid: meer nuance nodig
Bennett benadrukt dat het feit dat iemand over een baarmoeder beschikt, niet automatisch betekent dat diegene ook zwanger kan of wil worden. Net zoals niet elke vrouw moeder wordt, is niet elke ouder die een kind draagt automatisch een vrouw. Deze nuance ontbreekt vaak in het publieke debat én in medische zorgprotocollen.
Hij pleit daarom voor een inclusievere benadering. Volgens hem is het belangrijk dat professionals in de gezondheidszorg zichzelf bijscholen in genderbewust handelen, en daarbij actief luisteren naar de voorkeuren van hun patiënten.
Respect voor iemands gekozen naam en voornaamwoorden zou geen extra moeite moeten kosten, maar juist de standaard moeten zijn.
De impact van taalgebruik op welzijn
Voor buitenstaanders lijkt het misschien een kleinigheid: een verkeerd gekozen woord, een aanspreektitel die afwijkt van iemands voorkeur.
Maar voor mensen zoals Bennett heeft dat enorme impact op hun mentale welzijn. Zeker in een periode zoals een zwangerschap, waarin lichamelijke en emotionele kwetsbaarheid centraal staan.
Het voortdurend verkeerd benoemd worden leidde bij Bennett tot gevoelens van onzichtbaarheid en frustratie. Niet omdat hij zich schaamde voor zijn situatie, maar omdat hij niet serieus werd genomen als de persoon die hij is. Die ervaring willen steeds meer transgender en non-binaire ouders bespreekbaar maken.
Een bredere oproep tot verandering
Het verhaal van Bennett Kaspar-Williams is niet uniek. Over de hele wereld vragen transgender ouders om meer erkenning en begrip binnen zorginstellingen.
Ze vragen niet om speciale behandeling, maar om basisrespect: geloof wat iemand over zichzelf zegt, en pas daar je woorden op aan.
Voor zorgverleners ligt hier een belangrijke taak. Door actief te vragen naar iemands naam, voornaamwoorden en rol binnen het gezin, kan veel verwarring en ongemak voorkomen worden. En bovenal: het laat zien dat elke patiënt telt, ongeacht geslacht of genderidentiteit.
Wat denk jij? Moet de zorg inclusiever worden voor transgender en non-binaire ouders? Laat je mening achter in de reacties en deel dit verhaal als je vindt dat iedereen recht heeft op respectvolle zorg.
