Sofia en haar partner Miguel wonen nu anderhalf jaar in Antwerpen, na meer dan acht jaar in Argentinië te hebben gewoond. “Ik heb Argentijnse roots en ging tijdens mijn studie Spaans naar Buenos Aires om mijn familie beter te leren kennen. Daar ontmoette ik Miguel, een echte Argentijn, en het klikte meteen. Na mijn studie ben ik teruggegaan en daar zijn we samen gaan wonen. Een geweldige tijd!
Toch besloten we, toen ik zwanger werd van onze dochter Lucia, naar België te verhuizen. Ik wilde graag dichter bij mijn familie zijn, en Antwerpen leek ons een mooie plek om opnieuw te beginnen. Voor Miguel was dat een enorme stap, maar hij stemde ermee in. En daar ben ik nog steeds blij om. Maar eerlijk? Er is één ding waar ik me ontzettend aan stoor…”
Van empanadas naar boterhammen
Als freelance grafisch ontwerper vond Miguel snel werk in België. “Er is veel vraag naar zijn skills, en hij had binnen no-time opdrachten. Maar het leven hier was wel even wennen voor hem. Hij kende de taal nauwelijks en moest zich aanpassen aan hoe direct mensen hier kunnen zijn. Wat hem vooral schokte? De lunch! In Buenos Aires was hij gewend aan uitgebreide maaltijden, terwijl hier de boterhammen met kaas hem aanvankelijk vreemd leken. Maar nu? Hij eet ze met plezier. ‘Ik ben een echte Belg geworden,’ zegt hij trots als hij zijn lunch klaarmaakt. Ik moet daar altijd om lachen.”
Taalbarrière en doorzettingsvermogen
Miguel zet zich enorm in om Nederlands te leren. “Toen we nog in Buenos Aires woonden, had hij weinig met de taal. Hij kende alleen wat basiszinnen zoals ‘alstublieft’ en ‘bedankt’, maar dat was het wel. Hier in België volgt hij taallessen en praat hij zoveel mogelijk Nederlands met mijn familie en vrienden. Ik vind het fantastisch om te zien hoe snel hij vooruitgaat. Hij kan inmiddels gesprekken voeren en doet echt zijn best. Ik ben ontzettend trots op hoe hij dit allemaal oppakt. Maar tóch blijft er iets wringen.”
Spaans in het geheim
Onze dochter Lucia is nu anderhalf, en het is ongelooflijk hoe snel ze zich ontwikkelt. Miguel en ik hebben afgesproken om thuis zoveel mogelijk Nederlands te praten. Maar steeds vaker hoor ik hem stiekem Spaans tegen Lucia spreken. Als ik de kamer binnenkom, schakelt hij snel terug naar het Nederlands. Ik weet dat het goed bedoeld is, maar het stoort me enorm. We hadden afgesproken om een andere aanpak te kiezen. Toch blijft hij soms terugvallen in Spaans, en ik vind het lastig om daarmee om te gaan.
Een vermoeden van invloed
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat zijn moeder hier iets mee te maken heeft. Zij woont nog in Argentinië en spreekt geen Nederlands of Engels. Ik weet dat ze graag zou willen dat Lucia Spaans leert. Het viel haar al zwaar dat we naar België zijn verhuisd, en ze heeft duidelijk moeite met het idee dat haar kleindochter een andere eerste taal leert. Miguel zegt dat zij hem niet onder druk zet, maar ik blijf twijfelen. Waarom zou hij anders onze afspraak zo vaak breken?
Het is geen groot drama, maar ik merk dat het me blijft irriteren. Misschien moet ik het gewoon loslaten. Of misschien moet ik dit gesprek nog maar eens aangaan.
