Rianne (35) zit ontspannen aan de keukentafel met een kop thee. Haar kinderen spelen boven, haar telefoon ligt binnen handbereik.
Ze haalt haar schouders op als het gesprek op haar opvoedstijl komt. “Ja, ik laat ze weleens alleen thuis. Even snel een boodschap doen, de hond uitlaten, of iets ophalen bij een vriendin. Ik zie daar eerlijk gezegd geen probleem in.”
Voor veel ouders klinkt dit ondenkbaar: een dreumes en een baby zonder toezicht achterlaten. Maar voor Rianne is het de normaalste zaak van de wereld.
“Het is niet zo dat ik uren wegblijf,” benadrukt ze. “Ik ben meestal binnen tien tot vijftien minuten terug. Tegen de tijd dat ik terug ben, hebben ze niet eens gemerkt dat ik weg was.”
Een bewuste keuze
Rianne is moeder van twee jonge kinderen: een zoon van drie en een dochter van één. Haar dagen zijn druk en gevuld met zorg, huishoudelijke taken en kleine momenten van rust tussendoor. “Soms heb ik gewoon even dat kwartiertje nodig.
Even snel een brood halen bij de bakker, zonder dat ik twee jassen moet aantrekken, een peuter moet overtuigen om mee te lopen en ondertussen een huilende baby in de kinderwagen probeer te krijgen.”
Ze snapt dat het onderwerp gevoelig ligt. “Mensen reageren soms echt alsof ik mijn kinderen in de steek laat. Maar als ik ze meeneem naar de winkel, zit mijn zoon soms op de grond te schreeuwen omdat hij iets niet mag, en de baby huilt omdat ze moe is.
Dan moet ik ze allebei in bedwang houden, terwijl ik eigenlijk alleen maar een pak melk nodig had. Dat is voor niemand leuk.”
“Vroeger deden onze ouders dit ook”
Rianne vindt het overdreven hoe sommige mensen over haar keuze denken. “Vroeger lieten ouders hun kinderen toch ook gewoon thuis? Mijn moeder deed het ook weleens. En als je in een groot huis woont, hoor je je kinderen toch ook niet altijd? Wat is dan het verschil?”
Volgens haar is het een kwestie van realistisch nadenken. “Mijn zoon speelt meestal met zijn speelgoed, mijn dochter slaapt vaak. Wat kan er in die paar minuten nou écht misgaan? Mensen doen alsof er direct een ramp gebeurt, maar hoe groot is die kans nou eigenlijk?”
Toch zijn er veel mensen die haar beslissing onverantwoord vinden. Online kreeg ze al flink wat kritiek toen ze dit onderwerp in een moederforum aansneed. “Ze gingen helemaal los,” lacht ze. “Mensen riepen dat ik mijn kinderen in gevaar bracht, dat ik geen echte moeder was, dat ik egoïstisch ben.
Maar ik vraag me af: hoe vaak laten zij hun kinderen eventjes alleen in een andere kamer? Als je onder de douche staat of naar de brievenbus loopt, laat je je kinderen dan ook geen seconde alleen? Het voelt een beetje hypocriet.”
De kritiek raakt haar niet
Hoewel ze zich bewust is van de ophef die haar keuze kan veroorzaken, raakt het haar niet echt. “Ik weet wat goed is voor mijn kinderen. Ze zijn veilig thuis, er is geen open vuur, geen gevaarlijke objecten. Ik zorg ervoor dat ze in een veilige omgeving zijn voordat ik de deur uitga.”
Ze vertelt dat ze duidelijke afspraken maakt met haar driejarige zoon. “Ik zeg altijd: ‘Mama gaat even weg, jij blijft hier en let op je zusje, oké?’ Hij knikt dan en zegt: ‘Oké mama.’ Hij weet dat ik zo terug ben.”
Voor Rianne is het allemaal een kwestie van vertrouwen. “Je kunt kinderen niet in een bubbel houden. Ze moeten leren dat mama altijd terugkomt, en dat ze ook even zonder mij kunnen.
Bovendien, als ik vijf minuten in de tuin ben om de planten water te geven, is dat dan anders dan wanneer ik vijf minuten naar de bakker loop? Ik denk het niet.”
Wat zeggen deskundigen?
Volgens opvoedkundigen is het een risicovolle keuze. Een driejarige en een baby kunnen zich nog niet goed redden als er iets gebeurt.
“Kijk, ik snap de bezorgdheid,” reageert Rianne. “Maar hoe vaak gebeurt het nou dat er iets ergs gebeurt in die paar minuten? Moeten we ons hele leven laten beheersen door ‘wat als’-scenario’s?”
Toch erkent ze dat niet iedereen haar methode begrijpt. “Mijn schoonmoeder viel bijna van haar stoel toen ze hoorde dat ik weleens wegga zonder de kinderen mee te nemen. Ze zei: ‘Dat kun je echt niet maken!’ Maar ik vroeg haar: ‘Waarom niet? Wat denk je dat er gebeurt?’ Ze kon eigenlijk geen duidelijk antwoord geven, behalve dat het ‘niet hoort’.”
Blijft ze dit doen?
Ondanks de kritiek is Rianne niet van plan haar routine aan te passen. “Waarom zou ik? Mijn kinderen zijn gezond, gelukkig en veilig. Ik doe dit niet om ze te verwaarlozen, maar juist omdat ik weet dat het kan.”
Ze heeft niet het gevoel dat ze onverantwoord bezig is. “Mensen mogen vinden wat ze willen, maar dit werkt voor mij. Ouderschap is al zwaar genoeg zonder dat iedereen zich met je keuzes bemoeit.”
Ze neemt nog een slok van haar thee en glimlacht. “En weet je? Ze hebben het nog nooit gemerkt dat ik weg was. Dat zegt genoeg.”
