Veel mensen koesteren een diepe kinderwens en voelen een immense vreugde wanneer ze ouders worden. Toch zijn er ook moeders die het ouderschap anders ervaren.
In dit verhaal vertelt een moeder anoniem: “Mijn vriendinnen waarschuwen me vaak om op te passen met wat ik zeg, want als mijn kinderen mijn ware gevoelens hoorden, zou dat hen verdriet doen.”
Pauline, 49 jaar oud en moeder van vier kinderen tussen de 15 en 21, uitte haar gemengde gevoelens over het moederschap tijdens een gesprek met Linda.nl. Hoewel ze benadrukt dat ze van haar kinderen houdt, erkent ze met enige spijt: “Als ik de keuze opnieuw had, zou ik geen kinderen krijgen.”
De druk vanuit haar omgeving had een grote invloed op haar keuze voor het moederschap. “Ik zag het ouderschap destijds als iets wat erbij hoort, een onvermijdelijke fase in het volwassen leven.
In mijn vriendengroep volgde de ene zwangerschap na de andere, en hoewel ik zelf nooit echt van kinderen droomde, voelde ik me min of meer meegetrokken.” Haar schoonmoeder moedigde de kinderwens aan, en Pauline’s partner wilde ook graag een gezin. Op jonge leeftijd, zonder verhalen te horen over de minder leuke kanten van ouderschap, nam Pauline de stap.
Aanvankelijk vond ze het moederschap best leuk, maar dat veranderde toen haar kinderen ouder werden en de dagelijkse zorg intensiever werd. “De constante herrie en rommel begon me te storen. Ik was nooit het type moeder dat meteen opspringt bij elk klein probleempje en ook sprak ik niet in brabbeltaal tegen hen,” vertelt ze eerlijk.
Na een huwelijk van 25 jaar ging Pauline uit elkaar met haar partner. Inmiddels wonen al haar kinderen, op haar jongste dochter van 15 na, bij hun vader.
“We hebben geen ruzie, maar ik voel niet de behoefte om hen dagelijks te spreken. Onze band voelt meer als vriendschap. Wanneer we elkaar eens in de zoveel tijd zien, voel ik me na een paar uur helemaal uitgeput. Het kost me simpelweg veel energie.”
Dit gevoel van afstand is al lange tijd een vast onderdeel van Pauline’s ervaring met het moederschap. “Wanneer de kinderen op kamp gingen of een weekje met een vriendje of vriendinnetje meegingen, vond ik dat heerlijk.
Ik had geen haast om ze weer te zien. Als ze thuiskwamen waren ze vaak hyper, en na een paar minuten voelde ik alweer de behoefte om even rust te hebben,” geeft ze toe.
Pauline’s verhaal werpt een ander licht op het moederschap en de invloed van sociale druk op het maken van grote keuzes in het leven. Ze heeft haar kinderen opgevoed met zorg en toewijding, maar kijkt terug met een eerlijkheid die door velen niet altijd wordt begrepen. Ze hoopt dat anderen hun gevoelens over deze levensfase openlijk durven bespreken, zonder oordeel.
