“Alsof ik nu alleen maar klaar moet zitten met koekjes en breiwerk. Maar dat is gewoon niet wie ik ben. Ik wandel, sport, reis en werk nog steeds. Waarom zou ik ineens mezelf anders moeten voelen omdat er een kleinkind is?”
Sophie, inmiddels duidelijk geïrriteerd, kan haar frustratie niet langer verbergen. “Je maakt jezelf echt belachelijk, weet je dat? De hele familie lacht hierom. Zelfs papa zegt: ‘Laat haar gewoon oma genoemd worden, ze komt er wel overheen.’” Ze kijkt haar moeder uitdagend aan. “Waarom kan jij niet gewoon normaal doen, zoals de rest?”
Merel glimlacht flauw, maar blijft vastberaden. “Dat iedereen lacht, interesseert me niet. En je vader mag denken wat hij wil, maar ik voel me gewoon niet die ‘oma’. Als mensen ouder worden, gaan ze zich vaak anders gedragen. Ze gaan in dat plaatje van de ouder wordende vrouw passen. Ik niet. Ik weiger.”
Voor Sophie is het een kwestie van familietraditie. “Wat moet ik Emma straks zeggen als ze op school vertelt dat ze jou gewoon Merel noemt? Dan gaan mensen vragen stellen. ‘Waar is je oma dan?’ Wat moet ze dan zeggen, dat jij te jong en hip bent voor die titel? Het slaat toch nergens op?” Haar stem klinkt geërgerd, maar er zit ook een zweem van teleurstelling in.
Merel blijft kalm. “Laat ze maar vragen stellen. Misschien is het juist goed als Emma leert dat ze niet altijd in hokjes hoeft te denken. Waarom moeten we allemaal in dezelfde vorm passen? Ik ben niet bang om anders te zijn. Als mensen dat raar vinden, so be it.”
De discussie tussen de twee blijft voortduren. Sophie heeft duidelijk moeite met de houding van haar moeder en voelt zich niet gehoord. “Het gaat hier niet alleen om jou, mam. Je bent inderdaad niet de traditionele oma, maar dat betekent niet dat je niet als oma herkend mag worden. Voor Emma is dat belangrijk, voor mij ook.”
Merel knikt langzaam, maar blijft bij haar standpunt. “Ik begrijp dat het voor jou moeilijk is, Sophie. Maar ik hoop dat je uiteindelijk gaat zien dat dit niet alleen om jou of Emma draait. Dit gaat om hoe ik mezelf zie. En dat wil ik niet zomaar opgeven. Voorlopig ben ik gewoon Merel, en dat zal ik ook blijven.”
Het onderwerp zorgt nog steeds voor wrijving binnen de familie. Wanneer de rest van de familie samenkomt, zijn er altijd grapjes en rollende ogen als Emma Merel bij haar voornaam noemt. Sommigen vinden het charmant, anderen vinden het vooral ongemakkelijk.
Merel zelf kan er om lachen, hoewel ze merkt dat Sophie’s irritatie blijft hangen. Toch is ze niet van plan haar standpunt te veranderen.
Wat vinden jullie? Heeft Merel gelijk om vast te houden aan haar identiteit, of zou ze de titel van ‘oma’ moeten omarmen voor haar kleindochter en dochter? Laat een reactie achter en deel je mening!
