Marion (36) woont in een rustige straat in een wijk die veel families aantrekt. Ze heeft twee kinderen, een jongen van 8 en een meisje van 5, die dol zijn op buiten spelen. Maar iets vreemds speelt zich af in haar buurt.
De buren, die precies naast haar wonen, hebben een probleem met het geluid en de drukte die haar kinderen maken als ze buiten spelen.
Volgens Marion mogen haar kinderen niet voor het huis spelen omdat de buren het te druk vinden voor hun huis. Dit lijkt misschien een klein probleem, maar voor Marion is het iets dat dagelijks speelt en waar ze zich steeds meer aan ergert.
“Het is heel vreemd. Mijn kinderen willen gewoon lekker buiten spelen, zoals alle kinderen doen. Maar elke keer als ze buiten spelen, krijgen we opmerkingen van de buren,” vertelt Marion. Ze is zichtbaar geïrriteerd als ze het erover heeft. “Het zijn helemaal geen lawaaierige kinderen. Ze spelen gewoon met hun fietsjes, een beetje skaten, of voetballen met de bal. Gewoon kinderen die zich vermaken, niets bijzonders. Maar voor de buren is het blijkbaar te druk.”
Volgens Marion zijn de buren erg kritisch over elke vorm van geluid die uit haar huis of tuin komt. “Als de kinderen een beetje lachen of praten, komen ze al naar buiten om te klagen. Het lijkt wel alsof ze niets anders doen dan luisteren of de kinderen spelen.” Ze voegt eraan toe: “Ze zeggen dat het te veel herrie is en dat het hun huis verstoren. Maar ik vraag me af: moeten mijn kinderen dan binnenblijven omdat de buren niet van wat drukte houden?”
Het is een situatie die voor veel ouders herkenbaar zal zijn. Een rustige straat waar je kinderen normaal buiten zouden spelen, maar waar diezelfde kinderen steeds tegengehouden worden door de buren die vinden dat ze te veel overlast veroorzaken.
Marion is niet de enige die zich hiermee geconfronteerd voelt. In heel Nederland komt het regelmatig voor dat ouders moeite hebben om hun kinderen buiten te laten spelen, vaak omdat de buren zich storen aan de ‘drukte’.
“Ik begrijp dat mensen hun rust willen, maar ik denk niet dat mijn kinderen zo veel lawaai maken dat het echt storend is. Zeker niet als je bedenkt dat de straat eigenlijk vrij rustig is,” zegt Marion. Ze probeert zich in te leven in de situatie van de buren, maar het valt haar zwaar.
“Als mijn kinderen binnen zouden blijven, zouden ze waarschijnlijk de hele dag op hun tablet zitten. Moet ik dat dan ook maar goedkeuren? Ik wil gewoon dat ze buiten kunnen spelen, lekker actief zijn, in plaats van altijd maar binnen opgesloten zitten.”
De buren, een stel van middelbare leeftijd, hebben meerdere keren geklaagd bij Marion over het lawaai. “De eerste keer vroegen ze heel vriendelijk of het misschien wat rustiger kon. Ik dacht, oké, ik kan wel even proberen erop te letten,” zegt Marion.
“Maar toen de kinderen weer buiten speelden, kwamen ze direct weer naar me toe. Dit keer was het minder vriendelijk. Ze gaven aan dat ze het ’te druk’ vonden voor hun huis, vooral als ze zelf binnen waren en de kinderen aan het spelen waren.”
Het is niet zo dat Marion haar buren niet begrijpt. Ze heeft wel respect voor het feit dat mensen hun rust willen. Maar tegelijkertijd is ze van mening dat er een balans moet zijn tussen de vrijheid van haar kinderen en de wens van haar buren om in alle rust te kunnen wonen.
“Het is gewoon een gevoelige situatie. Ik wil de buren niet boos maken, maar ik wil ook niet dat mijn kinderen zich constant moeten inhouden. Het voelt gewoon niet goed,” zegt ze met een zucht.
Ze heeft geprobeerd met de buren te praten, maar dat leek niet echt te helpen. “De laatste keer dat ik ze aansprak, zei de buurvrouw dat ik het wel zou begrijpen als ik ouder was.
Ze zei dat ze het gewoon niet konden verdragen en dat ze in hun huis kwamen voor de stilte,” vertelt Marion. “Ik voelde me toen best wel rot, want ik wil niet dat mijn kinderen het idee krijgen dat ze te veel ruimte innemen.”
Ondanks de klachten blijft Marion proberen een middenweg te vinden. “Ik heb geprobeerd de kinderen alleen in de tuin te laten spelen, maar zelfs dat lijkt niet genoeg. Ik wil niet dat ze altijd binnen zitten, maar als ze buiten zijn, krijg ik voortdurend opmerkingen.”
Marion twijfelt steeds meer of ze de situatie wel goed kan oplossen. “Wat is de oplossing? Moet ik mijn kinderen nu echt altijd binnen houden? Of moeten we verhuizen naar een huis met een grotere tuin waar ze zich lekker kunnen uitleven?”
Wat Marion niet begrijpt, is waarom de buren zo fel reageren. “Als de kinderen lachen of een beetje praten, is dat blijkbaar al te veel. Maar waarom kunnen ze niet gewoon hun hoofd omdraaien en naar iets anders luisteren?
Ik ben er van overtuigd dat ze veel sterker reageren dan nodig is.” Marion heeft geprobeerd het gesprek aan te gaan met de buren, maar dat lijkt niet te werken. “Elke keer als ik met ze praat, blijft het bij dezelfde opmerking: ‘Het is te druk voor ons huis.’”
Marion heeft inmiddels de keuze gemaakt om haar kinderen iets verderop te laten spelen, maar dat is niet de ideale oplossing.
“Het is frustrerend. Het is niet dat ik geen rekening wil houden met mijn buren, maar ik wil ook niet dat mijn kinderen zich de hele tijd moeten inhouden. Ze moeten gewoon lekker kunnen spelen zoals andere kinderen dat doen.”
Het is duidelijk dat de situatie voor Marion moeilijk is. Ze zit vast tussen de wens om haar kinderen de ruimte te geven en het respect voor de buren die duidelijk hun grenzen aangeven. “Wat ik ook probeer, ik krijg altijd weer dezelfde reactie.
Het maakt niet uit of het echt lawaai is of niet. Ze zeggen gewoon dat het te druk is voor hun huis,” zegt Marion met een vermoeide blik. “Maar als dit zo doorgaat, weet ik niet hoe lang ik dit volhoud.”
