Ik ben geen klager. Echt niet. Ik probeer altijd eerst zelf dingen op te lossen. Een beetje overlast hoort erbij als je in een woonwijk woont. Een blaffende hond, een feestje tot iets te laat, een kind dat krijst op een trampoline… ik haal er m’n schouders over op. Maar nu is mijn grens bereikt. Mijn buren zetten hun caravan namelijk elke paar weken weer voor de deur. En die blijft dan rustig een paar weken tot soms wel een maand staan. Midden op de straat. Pal voor mijn raam.
Het begon vorig jaar, toen ze die caravan kochten. Ik dacht: ach, leuk, ze gaan op vakantie. Prima toch? Hij stond een dagje op de stoep, werd ingepakt, en hup: weg waren ze. Geen probleem. Maar sinds die eerste keer staat dat ding er om de haverklap. En dan niet een paar dagen, nee… soms drie, vier weken achter elkaar. Midden op de straat. Pal voor mijn raam.
Mijn uitzicht is weg
Ik woon in een rustige straat met weinig parkeerplekken. Er is net genoeg ruimte voor iedereen. En wij hebben een fijn uitzicht op het plantsoen aan de overkant. Althans, dat hadden we. Want telkens als die caravan er staat, kijk ik tegen een witte muur aan. En dan heb ik het nog niet eens over het parkeren. Mensen moeten hun auto’s nu ergens verderop in de wijk kwijt. Ook dat zorgt weer voor irritatie bij andere buren.
Wat me het meest stoort? Dat ze doen alsof het allemaal heel normaal is. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is om je caravan wekenlang voor de deur te parkeren. Ik heb al drie keer geprobeerd het netjes te bespreken. Eerst even luchtig, bij het tuinhek. “Zeg, hoe lang blijft ‘ie staan deze keer?” Dan krijg je een lacherige reactie. “Och, nog een paar daagjes hoor.” Terwijl ik weet dat het weer weken worden.
De tweede keer ben ik er iets directer in geweest. Ik zei dat ik er echt last van had. Dat ik het vervelend vond dat het uitzicht weg is. Dat het parkeerprobleem groter wordt. Maar ze keken me aan alsof ík moeilijk deed. “We mogen hem toch gewoon parkeren? Het is een openbare weg.” Ja, dát snap ik ook wel. Maar dat betekent toch niet dat je hem wekenlang daar laat staan?
Alsof ik de boze buurvrouw ben
Ik voel me inmiddels net een zeur. De laatste keer dat ik het probeerde aan te kaarten, kreeg ik een zucht en een schouderophaal. “We halen hem binnenkort wel weg.” Inmiddels staat hij er weer ruim drie weken. En elke ochtend als ik de gordijnen openschuif, zakt de moed me in de schoenen. Ik wil gewoon mijn straat kunnen zien. Mijn buren hebben een oprit, maar daar staat hun eigen auto. De caravan is blijkbaar belangrijker.
Wat moet ik doen? De gemeente bellen? Een klacht indienen? Maar dan ben ik officieel die vervelende buurvrouw die haar buren ‘aangeeft’. En dat wil ik helemaal niet. Ik hou van rust in de straat. Van buren die elkaar groeten, misschien eens een praatje maken. Geen gedoe. Maar dit vreet aan me. Ik voel me niet serieus genomen. En het is niet zomaar een dagje, het is bijna elke maand wel raak.
Wat zouden jullie doen?
Ik vraag me af of ik de enige ben met dit soort buren. Mensen die denken dat ‘mogen’ ook altijd ‘doen’ betekent. Ik gun ze hun vakantie. Echt waar. Maar ik gun mezelf ook een fijne leefomgeving. En dat voelt nu totaal uit balans.
Misschien zie ik het te groot. Misschien moet ik het loslaten. Maar het lukt me gewoon niet meer. En dus leg ik het nu hier neer. In de hoop dat iemand zegt: “Manon, dit is wat je moet doen.” Dus bij deze mijn vraag aan jullie:
Wat zouden jullie doen als je buren hun caravan steeds voor de deur parkeren en je telkens afwimpelen? Hoe houd je het gezellig, zonder dat je jezelf helemaal wegcijfert? Alle tips zijn welkom. Want ik weet het echt niet meer.
