Mandy (49): Soms verlang ik zo terug naar de jaren ’90. Als ik terugdenk aan die tijd, voel ik een soort warmte die ik nu vaak mis. Het was niet alleen de mode – die wijde jeans en felle kleuren – of de muziek, zoals Nirvana of de Spice Girls, die de sfeer zo anders maakte. Het was de manier waarop mensen met elkaar omgingen. Een eenvoud en vriendelijkheid die nu vaak ver te zoeken is.
Toen ik jong was, was het heel normaal om gewoon “hallo” te zeggen tegen mensen op straat, zelfs als je elkaar niet kende. Het voelde alsof we allemaal een beetje meer verbonden waren. Er was respect voor elkaar, zonder dat het geforceerd aanvoelde.
Ik herinner me hoe iedereen zich iets meer bewust leek van de mensen om zich heen. Als je in het openbaar vervoer zat en er kwam een oudere persoon binnen, stond je automatisch op. Niemand hoefde dat te vragen; je deed het gewoon. Tegenwoordig zie ik mensen in de bus diep in hun telefoon gedoken, alsof er niemand anders om hen heen bestaat.
De jaren ’90 hadden ook een soort relaxte sfeer die ik mis. Er was geen haast om constant bereikbaar te zijn, geen eindeloze stroom aan berichten en meldingen die je aandacht vroegen.
We waren gewoon… aanwezig. Als je met iemand afsprak, dan was je echt samen, niet half in gesprek en half op je telefoon. De gesprekken waren oprecht, vol aandacht voor de ander. Dat alles voelt nu soms als een verloren kunst.
En dan natuurlijk de muziek. Tegenwoordig kan ik elk nummer dat ik maar wil opzoeken binnen een paar seconden, maar toen ging je echt voor je muziek. Je had je cassettebandjes of cd’s die je grijs draaide.
Muziek had waarde, want je had niet alles binnen handbereik. De vreugde die je voelde als je favoriete nummer eindelijk op de radio kwam – dat gevoel kun je nu bijna niet meer nadoen. Muziek bracht mensen bij elkaar, zonder dat het een evenement hoefde te zijn. Gewoon, samen luisteren, misschien een beetje dansen in de woonkamer.
Het leven was gewoon minder gehaast, minder volgestopt met verplichtingen en verwachtingen. Soms vraag ik me af of we niet allemaal een stap terug zouden moeten doen. Zouden we niet weer wat meer aandacht kunnen hebben voor elkaar? Elkaar groeten op straat, eens vaker opstaan voor een ander? Misschien klinkt het ouderwets, maar ik denk dat we daar als samenleving alleen maar beter van zouden worden.
