Mijn naam is Lola, ik ben 47 jaar oud, en mijn wereld staat op zijn kop. Onze hond, Max, is ernstig ziek. De dierenarts heeft onlangs een zware diagnose gesteld en gaf ons twee opties: een intensieve behandeling met een kleine kans op succes of hem laten inslapen. Mijn man, Jan, vindt dat het beter is om hem te laten gaan. Maar ik kan die gedachte niet verdragen. Max is meer dan een hond voor mij; hij is familie.
Max is mijn alles
Max kwam zes jaar geleden in ons leven, op een moment dat we iets nodig hadden om voor te zorgen. Jan en ik konden geen kinderen krijgen, iets wat me jarenlang pijn heeft gedaan. Toen Max als pup bij ons kwam, vulde hij een leegte waarvan ik niet wist hoe groot die eigenlijk was. Hij werd mijn kleine jongen, mijn alles.
Ik heb met zoveel liefde voor hem gezorgd. Van puppytrainingen in de stromende regen tot lange wandelingen waarbij hij vrolijk door de modder sprong – Max heeft mijn leven verrijkt op manieren die ik nooit had verwacht. Hij is niet zomaar een huisdier, hij is een volwaardig lid van ons gezin.
Nu hij ziek is, wil ik er alles aan doen om hem te helpen. De dierenarts heeft voorgesteld om een ingrijpende operatie te proberen. De kans van slagen is klein, en het herstel zal lang duren. Ook is het onzeker hoe zijn kwaliteit van leven daarna zal zijn. Maar toch voelt het voor mij alsof we die kans moeten grijpen. Max verdient het om voor te vechten.
Jan denkt er anders over
Toen ik dit met Jan besprak, schrok ik van zijn reactie. Hij vindt dat we Max beter kunnen laten inslapen. “Het is zonde van de tijd en het geld,” zei hij. Jan maakt zich zorgen over de pijn die Max zal moeten doorstaan en de onzekerheid of de behandeling überhaupt zal helpen. Ik begrijp zijn bezorgdheid, maar voor mij voelt het alsof hij al heeft opgegeven. “Met een kind zou je dat toch ook niet doen?” vroeg ik hem. Voor mij is Max als een kind, en ik wil niet zomaar afscheid nemen.
Jan bedoelt het goed, dat weet ik. Hij denkt aan Max en wil niet dat hij lijdt. Hij stelde zelfs voor om een nieuwe puppy te nemen als Max er niet meer is. Maar dat idee maakt me woest. Max is niet vervangbaar. Het is niet zomaar een kwestie van een nieuwe hond in huis halen. Als ik Max verlies, wil ik de tijd nemen om dat te verwerken. Hij is mijn vriend, mijn steun, mijn familie. Hoe kan ik zomaar verdergaan zonder hem?
Wat nu?
Jan maakt zich ook zorgen over de kosten van de behandeling. Hij vindt het onverstandig om zoveel geld uit te geven, vooral omdat het betekent dat we onze geplande zomervakantie zouden moeten annuleren. Voor mij is dat helemaal geen probleem. Een vakantie kan wachten, maar Max niet. Ik begrijp dat Jan praktische overwegingen heeft, maar hoe kan ik kiezen voor een vakantie boven het leven van mijn hond?
We blijven het erover oneens, en ik weet niet wat ik moet doen. Hoe overtuig ik Jan dat Max deze kans verdient? Of moet ik juist naar hem luisteren en accepteren dat het misschien beter is om afscheid te nemen, hoe moeilijk dat ook is?
Ik vraag me af wat anderen in deze situatie zouden doen. Is het egoïstisch om alles op alles te willen zetten voor mijn hond? Of heeft Jan gelijk als hij zegt dat we Max moeten laten gaan om hem meer pijn te besparen? Het voelt alsof ik tussen mijn hart en mijn verstand moet kiezen, en dat is de moeilijkste keuze die ik ooit heb moeten maken.
Ik hoop dat iemand mij kan helpen om een beslissing te nemen. Max is mijn alles, en ik wil het juiste doen – voor hem en voor ons gezin. Wat zouden jullie doen? Heeft Jan gelijk, of moet ik blijven vechten voor mijn Max? Laat je mening en advies achter. Misschien kan jouw perspectief mij helpen deze hartverscheurende keuze te maken.
