Laura, nu 26 jaar, worstelt al haar hele leven met het feit dat haar vader inmiddels 80 jaar oud is. Het grote leeftijdsverschil tussen hen heeft altijd een stempel gedrukt op hun relatie, en hoe ouder ze zelf wordt, hoe meer dat gaat wringen.
“Ik begrijp niet waarom hij op zijn 54e nog besloot om kinderen te krijgen,” zegt Laura gefrustreerd. “Hij wist toch dat hij niet meer dezelfde energie zou hebben als jongere vaders?” Het is iets wat ze zichzelf al vaak heeft afgevraagd, vooral op momenten waarop ze zich heel anders voelt dan haar vrienden.
Anders dan andere vaders
Laura ervaarde vanaf jonge leeftijd dat haar leven niet hetzelfde was als dat van haar leeftijdsgenoten. “Mijn vriendinnen hadden vaders die met ze gingen voetballen of mountainbiken. Hij kon dat gewoon niet.” Ze vertelt dat haar vader altijd liefdevol was, maar dat zijn leeftijd duidelijk een grens trok in wat hij fysiek aankon.
“Mijn vriendinnen plannen nu weekendjes weg met hun vaders of gaan samen sporten. Ik merk dan dat ik stiekem jaloers ben. Ik kan dat niet. Het voelt alsof ik een stukje van die typische vader-dochterband heb gemist.”
Hoewel Laura zich realiseert dat haar vader destijds waarschijnlijk goede redenen had om op latere leeftijd voor een kind te kiezen, blijft het gevoel van gemis knagen. “Het lijkt soms zo oneerlijk. Hij had al een heel leven achter zich toen ik kwam, terwijl mijn leven nog moest beginnen. We hebben elkaar nooit écht op een gelijk moment in het leven meegemaakt.”
Zorgen over de toekomst
Naast het gevoel van gemis maken de zorgen over de toekomst Laura emotioneel. “Ik denk vaak aan hoe weinig tijd we misschien nog samen hebben. Dat besef is steeds sterker geworden naarmate ik ouder word. Ik wil dat hij bij belangrijke momenten in mijn leven is, maar de kans dat hij dat kan meemaken, voelt onzeker.”
Ze vertelt dat ze het moeilijk vindt om deze gedachten met anderen te delen. “Als ik vrienden hoor praten over vakanties of avonturen met hun ouders, voel ik me buitengesloten. Het maakt me verdrietig, maar ook boos. Niet per se op hem, maar op de situatie. Alsof ik geen keuze had.”
Liefde en gemis
Ondanks haar frustraties houdt Laura ontzettend veel van haar vader. “Hij is er altijd voor me geweest op de manieren die hij kon. Dat waardeer ik echt. Maar dat neemt niet weg dat ik soms blijf verlangen naar wat had kunnen zijn als hij jonger was geweest.”
Laura probeert een balans te vinden tussen het waarderen van wat ze heeft en het accepteren van wat ze mist. “Ik wil hem geen pijn doen met mijn gevoelens, dus ik hou veel voor mezelf. Maar het is lastig. Ik weet dat hij van me houdt en zijn best heeft gedaan. Toch blijf ik hopen dat ik een manier vind om dit allemaal een plekje te geven.”
Hoewel Laura weet dat ze de tijd niet kan terugdraaien, hoopt ze dat ze uiteindelijk vrede kan vinden in hun unieke vader-dochterband.
