Merel is 32 jaar en woont in midden in de stad. Ze staat bekend als een uitgesproken klimaatactivist en laat geen kans onbenut om het debat aan te gaan over duurzaamheid en milieubewust leven.
Ze is actief bij verschillende klimaatgroepen en is vaak te vinden bij protesten, klimaatmarsen en lezingen over ecologische bewustwording.
In haar vriendenkring staat Merel bekend om haar vurige betogen over klimaatrechtvaardigheid. Waar anderen soms nog twijfelen over hun vakantieplannen, weet Merel precies wat ze ervan vindt: vliegen is absoluut uit den boze.
‘Ik snap het gewoon niet,’ zegt ze, terwijl ze haar handen in de lucht gooit. ‘Hoe kun je anno 2025 nog met een goed gevoel het vliegtuig pakken? Het is gewoon zo ontzettend schadelijk en egoïstisch.’
Onbegrip over vlieggedrag
Merel wordt er soms moedeloos van, geeft ze toe. ‘Ik merk dat veel mensen zich gewoon niet realiseren wat vliegen doet met de planeet. Voor mijn gevoel is het echt een blinde vlek. Mensen zien vliegen als een recht, als iets dat gewoon bij hun leven hoort. Maar ondertussen verwoesten ze met elke vlucht het klimaat waar we allemaal afhankelijk van zijn. Het voelt zo egoïstisch.’
Wat haar vooral steekt, is dat zelfs in haar eigen kring mensen het vliegtuig blijven pakken. ‘Dan krijg ik weer een appje van iemand die spontaan een weekendje Barcelona heeft geboekt. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld is.
Ik vraag me dan af: denk je nou echt even na over wat je doet? Besef je hoeveel CO₂ je uitstoot met zo’n korte vlucht? Het lijkt wel of mensen hun verantwoordelijkheid vergeten zodra ze een ticket boeken.’
Eenzame strijd
Merel voelt zich soms een roepende in de woestijn. ‘Het voelt echt eenzaam soms. Je staat daar met je protestbord, samen met een groepje gelijkgestemden, terwijl mensen om je heen gewoon blijven doen wat ze altijd deden. Het voelt alsof je vecht tegen een reusachtig systeem waar mensen zich nauwelijks bewust van zijn.’
Toch wil ze niet opgeven. Voor Merel is het belangrijk om haar boodschap te blijven verspreiden, ook al stuit ze vaak op onbegrip. ‘Soms zeggen mensen dat ik ze een schuldgevoel aanpraat. Maar ik wil niemand aanvallen, ik wil juist dat we samen nadenken. Dat we de impact van ons gedrag erkennen. Want die is er wel degelijk.’
Discussies binnen de familie
Binnen haar familie loopt de spanning soms hoog op. ‘Mijn ouders snappen mijn standpunt, maar ze vinden het overdreven. Laatst hadden ze een verre reis gepland naar Indonesië. Ik kon er gewoon niet blij mee zijn. Ik heb geprobeerd uit te leggen waarom ik dat problematisch vind, maar dan krijg je toch weer te horen dat ze recht hebben op hun vakantie. Alsof ik iets van ze af wil pakken.’
Merel probeert het onderwerp steeds opnieuw bespreekbaar te maken, al merkt ze dat het vaak op een muur van weerstand stuit. ‘Mensen willen gewoon niet horen dat iets wat ze fijn vinden zo schadelijk is. En ik snap dat ook wel.
Maar we kunnen het toch niet blijven negeren? Ik wil gewoon dat ze begrijpen waarom het pijn doet om die foto’s van tropische stranden te zien. Niet omdat ik het ze niet gun, maar omdat ik de consequenties zie.’
Oprechte zorgen
Hoewel Merel soms moe wordt van alle discussies, blijft ze volhouden. ‘Ik probeer altijd het gesprek open te houden. Ik wil mensen niet wegduwen of veroordelen. Ik wil juist dat ze zich bewust worden van de keuzes die ze maken. Vliegen is niet iets onschuldigs. Het is een bewuste daad met serieuze gevolgen.’
Merel benadrukt dat het niet gaat om perfectie. ‘Natuurlijk maak ik zelf ook fouten. Ik ben ook maar een mens. Maar ik wil er gewoon alles aan doen om mijn ecologische voetafdruk zo klein mogelijk te houden. En ik zou willen dat meer mensen dat zouden proberen.’
Een roep om verantwoordelijkheid
De vraag die Merel vooral blijft bezighouden, is hoe we elkaar kunnen helpen om duurzamer te leven zonder elkaar direct te veroordelen.
‘Ik wil niet met mijn vingertje wijzen. Maar ik wil wel dat we elkaar durven aanspreken op gedrag dat gewoon niet meer kan. Misschien klinkt het hard, maar soms moet je mensen wakker schudden. Zeker als het gaat om iets groots als klimaatverandering.’
Merel blijft hoop houden, al is het soms lastig. ‘Ik zie gelukkig ook dat er steeds meer mensen zijn die bewust kiezen voor de trein of de fiets. Dat geeft me moed. We kunnen veranderen, maar dat vraagt wel eerlijkheid en de bereidheid om oude gewoontes los te laten. Dat kost moeite, maar de planeet is het waard.’
Met haar verhaal hoopt Merel dat mensen hun verantwoordelijkheid gaan voelen en keuzes maken die verder kijken dan hun eigen plezier.
‘We moeten ophouden te doen alsof vliegen geen probleem is. Het is wel een probleem. En als we daar samen eerlijk over kunnen zijn, kunnen we ook samen oplossingen vinden. Dat is waar ik voor blijf strijden.’
