Karin, 56, zit ontspannen op haar moderne, lichtgekleurde bank. Haar nette kleding en modieuze kapsel benadrukken haar levendige uitstraling. Ze kijkt bedachtzaam naar haar dochter Lisa, die tegenover haar zit met vermoeide handen op haar schoot.
“Ik ben gewoon nog niet klaar om ‘oma’ genoemd te worden,” verklaart Karin stellig. Dit onderwerp komt vaak terug in hun gesprekken, vooral sinds Lisa drie jaar geleden moeder werd van kleine Anna. “Oma klinkt zo oud, dat past niet bij mij.”
Lisa, een bezige vrouw in haar dertig, zucht en rolt met haar ogen. “Maar je bent een oma, dat kun je niet negeren. Anna heeft een oma nodig,” drukt ze haar moeder op het hart. Ze kijkt Karin doordringend aan. “Iedereen noemt zijn grootouders zo. Wat is daar nou erg aan? Waarom moet jij altijd anders zijn?”
Karin leunt naar voren, fronsend. “Ik hou van Anna, echt waar. Maar ik voel me nog jong en actief. Dat etiket van ‘oma’ maakt me ouder dan ik me voel. Ik wil niet in zo’n hokje gestopt worden.”
Deze kwestie zorgt vaak voor kleine onenigheden tussen moeder en dochter, die zich beide onbegrepen voelen. Voor Lisa is het duidelijk: haar moeder is de oma, dus noem haar zo. Maar voor Karin is het complex.
Lisa zucht diep en werpt een blik op een familiefoto op de kast. “Het is maar een naam, mam. Anna vindt het leuk om je oma te noemen. Ze begrijpt het niet als ik zeg dat ze je Karin moet noemen.”
Karin schudt haar hoofd. “Anna is nog jong. Ze weet nog niet wat dat betekent. Als ze mij gewoon Karin noemt vanaf het begin, dan is dat normaal voor haar. Als ze ouder is, zal ze snappen dat ik anders ben. Ik hoef niet hetzelfde te zijn als andere oma’s.”
Voor Karin gaat het om meer dan alleen de naam; het raakt haar identiteit. “Oma zijn klinkt alsof mijn actieve leven voorbij is,” legt ze uit.
“Alsof ik alleen nog maar thuis zit met koekjes en breiwerk. Maar dat ben ik niet. Ik wandel, sport, reis en werk nog. Waarom zou ik mezelf anders voelen door een kleinkind?”
Lisa, zichtbaar geïrriteerd, kan haar frustratie niet verbergen. “Iedereen vindt dit belachelijk, mam. Zelfs papa zegt: ‘Laat haar gewoon oma genoemd worden.’” Ze kijkt haar moeder uitdagend aan. “Waarom kun jij niet gewoon zijn zoals anderen?”
Karin glimlacht zwak, maar blijft vastberaden. “Dat iedereen lacht, maakt me niet uit. En papa mag denken wat hij wil, maar ik voel me geen ‘oma’. Mensen veranderen vaak als ze ouder worden. Ik weiger dat.”
Voor Lisa draait het om familietraditie. “Wat als Anna op school zegt dat ze jou Karin noemt? Mensen gaan vragen stellen. ‘Waar is je oma dan?’ Wat moet ze dan zeggen, dat jij te jong en hip bent?”
De discussie gaat door. Lisa voelt zich niet gehoord en heeft moeite met de houding van haar moeder. “Het gaat niet alleen om jou, mam. Je bent misschien geen traditionele oma, maar dat betekent niet dat je die rol niet kunt vervullen. Voor Anna en mij is dat belangrijk.”
Karin knikt langzaam, maar wijkt niet af van haar standpunt. “Ik begrijp dat dit moeilijk voor je is, Lisa. Maar ik hoop dat je uiteindelijk inziet dat dit niet alleen om jou of Anna gaat. Dit gaat over hoe ik mezelf zie. Dat geef ik niet zomaar op.”
De kwestie blijft een bron van spanning binnen de familie. Als de familie samenkomt, zijn er altijd grapjes en rollende ogen als Anna Karin bij haar voornaam noemt. Sommigen vinden het charmant, anderen ongemakkelijk.
Karin lacht erom, hoewel ze merkt dat Lisa’s irritatie blijft hangen. Toch verandert ze haar standpunt niet.
Wat denken jullie? Moet Karin toegeven aan de traditie voor haar kleindochter en dochter, of heeft ze het recht om vast te houden aan haar eigen identiteit? Laat je mening achter!
