Elke ochtend word ik wakker met hetzelfde gevoel: een intense leegte die ik maar niet kan vullen. Mijn ouders zijn er al een paar jaar niet meer, maar ik mis ze nog steeds alsof ze gisteren zijn weggegaan.
Soms lijkt het zelfs erger te worden. Een van hen overleed tijdens de coronaperiode, terwijl de ander twee jaar eerder al was gegaan. Ze hebben een mooie leeftijd bereikt, maar ik kan maar niet stoppen met ze te missen. Die gedachte dringt zich telkens weer op, alsof ik die diepe pijn steeds opnieuw moet herbeleven.
Mijn vrouw begrijpt het niet echt. Ze vindt dat ik allang klaar zou moeten zijn met rouwen. Ze zegt vaak: “Hij moet gewoon doorgaan met leven.” Ik weet dat ze het goed bedoelt, maar het voelt alsof ik alleen maar dieper wegzak in mijn verdriet.
Als ik haar vertel hoe ik me voel, krijg ik terug dat ik door moet zetten, dat het leven doorgaat. Maar wat nou als ik soms gewoon even niet verder wil? Wat nou als ik nog niet los kan laten? “Gaat deze leegte ooit nog over?” vraag ik me dagelijks af, want hoe langer dit duurt, hoe zwaarder het wordt.
Ik heb twee volwassen kinderen die zien hoeveel pijn ik heb. Ze vinden het sneu voor me, dat weet ik, maar ze weten ook niet echt hoe ze me kunnen helpen. Soms zeggen ze een paar bemoedigende woorden, maar verder laten ze het erbij.
Ik kan het ze ook niet kwalijk nemen, ze hebben zelf een druk leven. Ik vraag me af of er überhaupt iemand is die deze gevoelens begrijpt. Heb ik hulp nodig? Soms denk ik dat ik mezelf moet dwingen om door te gaan en niet te veel stil te staan bij het verdriet, maar tegelijkertijd voel ik die diepe behoefte om erover te praten.
Soms zit ik ‘s morgens op het bed, met mijn hoofd in mijn handen, en vraag ik me af of dit gevoel ooit verdwijnt. Het leven lijkt gewoon door te gaan voor iedereen om me heen, maar ik voel me alsof ik ben achtergebleven in dat ene moment toen mijn ouders weggingen. Ze waren mijn rotsen, mijn houvast, en zonder hen voelt alles anders.
Ik vraag me af of er anderen zijn die zich ook zo voelen. Misschien stel ik me aan, misschien ook niet. Daarom wil ik dit delen: om te weten of dit normaal is. Heeft iemand anders dit ook meegemaakt, en gaat deze leegte ooit nog over? Het zou fijn zijn om te horen dat ik niet de enige ben die zich zo voelt.
