Jurian is 37 jaar en hij zegt waar het op staat. Voor hem is de standaard werkweek van 40 uur niet zomaar een norm, maar iets waar hij zich compleet niet in kan vinden.
“40 uur per week werken? Dat is gewoon pure slavernij,” zegt hij zonder twijfel. Het is een uitspraak die misschien wat zwaar klinkt, maar als je zijn verhaal hoort, snap je waarom hij zo denkt.
Al jaren worstelt Jurian met het gevoel dat hij gevangen zit in een vast patroon. Elke week weer opstaan, naar zijn werk gaan, urenlang achter een bureau zitten, taken afvinken en wachten tot het weekend. “Je leeft eigenlijk niet meer voor jezelf, maar voor de werkgever,” vertelt hij. “Het is alsof je een robot wordt die gewoon doet wat er gevraagd wordt, zonder dat je echt nadenkt over wat je zelf wilt.”
Hij merkt dat veel mensen het normaal vinden, maar voor hem voelt het alsof hij vastzit in een keurslijf. “Iedereen zegt: ‘Dat is nu eenmaal zo, je moet werken om te kunnen leven.’
Maar waarom zou je dan je beste jaren besteden aan iets wat je eigenlijk niet leuk vindt? Ik vind het gewoon absurd dat zoveel mensen zo’n groot deel van hun leven weggeven aan iets waar ze niet gelukkig van worden.”
Jurian werkt al meer dan tien jaar in de administratieve sector. “Het is een veilige baan, met een vast contract en een mooi salaris,” zegt hij.
Toch voelt hij zich er niet vrij in. “Ik heb heel lang geprobeerd om het allemaal zo goed mogelijk te doen, maar het kost zoveel energie. Het zijn niet alleen die 40 uur op kantoor, maar ook het geregel, de stress en het constant bezig zijn met werk. Het vreet aan je, zonder dat je het echt doorhebt.”
Hij vertelt hoe het begint met kleine klachten. Vermoeidheid, moeite met concentreren, soms zelfs het gevoel dat hij niet meer zichzelf is. “Het komt langzaam, maar het sluipt erin. Je denkt dat het erbij hoort, dat iedereen het zo heeft, maar het is eigenlijk heel ongezond. Toch blijf je doorgaan, omdat er geen andere optie lijkt te zijn.”
Jurian begrijpt dat niet iedereen zo kritisch staat tegenover het werkritme. “Veel mensen vinden het prima, ze hebben er vrede mee of ze vinden het juist fijn om bezig te zijn. Maar voor mij werkt het niet. Ik wil niet wachten tot ik met pensioen ben om echt te kunnen genieten van het leven.”
In gesprekken met vrienden en collega’s merkt hij dat het onderwerp ‘werkuren’ vaak vermeden wordt. “Het is een beetje taboe om er eerlijk over te zijn, want iedereen doet het. Maar dat betekent niet dat het goed is. Ik denk dat we meer moeten praten over wat werkt voor mensen, in plaats van blind te accepteren wat traditioneel is.”
Jurian is niet de enige die dit zo ervaart. Steeds meer mensen voelen zich opgesloten in een systeem waarin werken gelijk staat aan verplichting en verlies van vrijheid. “Het is niet voor niets dat steeds meer mensen nadenken over alternatieven, zoals minder werken, thuiswerken of zelfs helemaal iets anders doen,” legt hij uit.
Hij heeft zelf ook geprobeerd om zijn werkweek te verkorten. “Ik wilde vier dagen gaan werken in plaats van vijf. Niet omdat ik lui ben, maar omdat ik geloof dat het beter is voor mijn welzijn. Helaas was dat niet zo makkelijk geregeld. Het voelde alsof ik een gevecht moest aangaan met regels en verwachtingen die al jaren vaststaan.”
Toch blijft Jurian hoop houden op een andere manier van werken. “Misschien ben ik een beetje een dromer, maar ik geloof echt dat het anders kan. Dat mensen niet vast hoeven te zitten aan zo’n keurslijf van 40 uur. Dat je ook op een andere manier waardevol kunt zijn, zonder jezelf helemaal op te branden.”
Voor nu probeert hij het beste te maken van zijn situatie. “Ik zorg dat ik in het weekend tijd voor mezelf heb, dat ik dingen doe waar ik blij van word. Maar eerlijk is eerlijk: het voelt vaak alsof ik tegen de stroom in zwem. Het zou veel fijner zijn als je werk en leven beter in balans konden zijn.”
Jurian benadrukt dat het niet alleen gaat om minder uren werken, maar ook om de kwaliteit van die uren. “Het gaat erom dat je werk doet waar je voldoening uit haalt, waar je jezelf in kunt ontwikkelen. Dat je niet het gevoel hebt dat je tijd verspilt of geleefd wordt door je baan.”
Zijn verhaal zet aan tot nadenken over hoe we met werk omgaan in onze maatschappij. Is 40 uur per week echt het gouden standaard? Of is het tijd voor verandering? Jurian zegt het heel duidelijk: “Ik wil niet meer leven om te werken. Ik wil werken om te leven.”
Het is een oproep die steeds meer weerklank krijgt, juist in een tijd waarin flexibiliteit en welzijn belangrijker worden gevonden dan ooit. Jurian hoopt dat zijn verhaal mensen inspireert om kritisch naar hun eigen werk en leven te kijken. “We hoeven niet allemaal hetzelfde te doen, we hoeven niet allemaal hetzelfde ritme te volgen. Het belangrijkste is dat je gelukkig bent met hoe je je tijd besteedt.”
Hij besluit met een laatste gedachte: “Als we blijven vasthouden aan die oude ideeën, dan blijven we allemaal vastzitten in die slavernij van de 40-urige werkweek. Tijd om daar verandering in te brengen, vind ik.”
Jurian’s ervaring laat zien dat het gesprek over werkuren en levenskwaliteit niet alleen theoretisch is, maar diep raakt aan de dagelijkse realiteit van veel mensen. En het zet aan tot een broodnodige discussie over wat werk eigenlijk voor ons zou moeten betekenen.
