Dit verhaal gaat over Irma (62), die het zat is dat haar nieuwe buurvrouw al haar afval in haar kliko achterlaat. Ze schrijft:
“Elke keer als ik naar buiten kijk en onze gezamenlijke oprit op stap, zie ik het weer: mijn grijze kliko, volgestouwd met afval dat ik niet herken. Het is vast die nieuwe buurvrouw, weet ik inmiddels zeker. Maar toch… ik twijfel of ik er iets van moet zeggen. Niet dat ik een ruziezoeker ben – ik ben juist het tegenovergestelde. Op mijn leeftijd probeer ik liever overal de vrede te bewaren, maar deze situatie begint me echt dwars te zitten.
Een onaangename ontdekking
Het begon een paar maanden geleden. Op een dinsdagochtend, de dag dat ik normaal gesproken mijn afval buitenzet, trok ik de grijze kliko uit de schuur. Maar toen ik de deksel opendeed, viel mijn mond open. Het zat helemaal vol met kartonnen dozen, plastic verpakkingen en nog wat troep die ik niet eens had gekocht. Toen dacht ik nog dat het een vergissing was – misschien had de buurvrouw zich even in de bakken vergist?
Maar de weken daarna gebeurde het opnieuw, en toen nog eens. Elke keer vond ik dingen die zeker niet van mij waren. Ik herkende zelfs het logo van een winkel waar ik nooit kom! Op een gegeven moment zat de kliko zo vol, dat ik mijn eigen afval er niet meer in kwijt kon.
Praten of zwijgen?
Wat ik moest doen, bleef maar door mijn hoofd malen. Ik kon het haar natuurlijk vragen, op een vriendelijke manier. Zo ben ik wel. Toch hield iets me tegen. Wat als ze zich aangevallen zou voelen? Dan hebben we een probleem met elkaar, en dat wil ik niet. Ik ben al bijna twintig jaar onderdeel van deze buurt. Het laatste wat ik wil, is spanning en ongemak met de buren. Maar ik voel me ook niet goed bij het idee dat iemand zomaar mijn afvalbak als die van haar gebruikt.
Elke keer als ik haar zie, bijvoorbeeld als we elkaar bij de auto’s passeren, bekruipt me een ongemakkelijk gevoel. Ze lijkt zo aardig, en we hebben zelfs weleens een praatje gemaakt over de buurt en het weer. Hoe zeg je tegen iemand dat je haar betrapt hebt, zonder het te verpesten? Ik wil niet bekendstaan als de “lastige buurvrouw,” maar hoe lang moet ik dit nog aanzien?
De knoop doorhakken
Ik heb een paar keer op het punt gestaan om naar haar deur te lopen. Gewoon om het even te bespreken. Misschien is het allemaal een misverstand, of heeft ze het niet door dat haar afval zo opvalt. Maar telkens draai ik me weer om en laat ik de moed zakken.
Misschien moet ik het gewoon accepteren, probeer ik mezelf gerust te stellen. Het is tenslotte maar afval. Maar aan de andere kant voel ik dat het niet juist is om niets te doen. Misschien is het tijd om eindelijk de moed bij elkaar te rapen en er iets van te zeggen, op een vriendelijke manier, zonder verwijten. Wie weet lucht het op en begrijpen we elkaar beter.
Dus ja, misschien durf ik het binnenkort wel aan. Voor nu hoop ik dat mijn geduld niet te veel op de proef wordt gesteld – en dat ik straks niet weer een volle kliko aantref.”
Heb jij advies voor Irma? Laat het weten in de reacties
