De Britse Philip Kinsella beweert dat hij in 1989 is meegenomen door buitenaardse wezens. Volgens hem zijn er signalen waaruit je zou kunnen opmaken dat jij óók ontvoerd bent – zelfs als je daar zelf geen herinnering aan hebt.
Verhalen over ufo’s en ontvoeringen door aliens zijn in het Westen al decennialang voer voor discussie. Meestal speelt het zich ’s nachts af: mensen worden naar eigen zeggen meegenomen, onderworpen aan vreemde onderzoeken, en later ongedeerd thuisgebracht.
Twee van de bekendste verhalen komen uit datzelfde jaar: dat van de Amerikaanse huisvrouw Linda Napolitano en dat van Philip Kinsella. Linda beweerde in november 1989 dat ze midden in de nacht uit haar slaapkamer in Manhattan werd opgetild door aliens. Maar liefst 23 getuigen zouden haar boven de Brooklyn Bridge hebben zien zweven. Haar verhaal werd in 2022 zelfs verfilmd in een populaire Netflix-serie.
Maar ook Philip heeft zijn eigen, lugubere ervaring. Hij zegt dat hij in zijn woning in Bedfordshire plots wakker werd, zwevend door zijn huis werd geleid en naakt werd vastgebonden op een soort tafel. Vervolgens zou er een apparaat in zijn lichaam zijn ingebracht. Hij beschreef de wezens als ‘reptielachtig, met een soort dinosauruskoppen, en zeker twee meter lang’.
Philip en zijn tweelingbroer Ronald hebben in totaal vier opvallende UFO-ervaringen gehad. In 2016 filmden ze nog drie witte objecten die stil hingen in de lucht. De meeste mensen herinneren zich hun ontvoering niet, zegt Philip, omdat buitenaardse wezens het geheugen wissen. Maar volgens hem zijn er zes signalen die kunnen wijzen op een ontmoeting met wezens van buiten de aarde.
Een opvallend signaal is volgens Philip het achterlaten van een implantaat. Die zouden zo klein zijn als een rijstkorrel en bedekt met organisch weefsel om afstoting te voorkomen. Zelf had hij er één achter zijn oor, twee jaar lang. Je zou ze kunnen herkennen aan een jeukende plek of op een röntgenfoto, zegt hij.
Ook lichamelijke klachten kunnen een aanwijzing zijn. Philip kampte bijvoorbeeld met heftige bloedneuzen aan zijn rechterneusgat, die spontaan optraden, bijvoorbeeld in de trein. Artsen overwegen zelfs het dichtbranden van het bloedvat. Ook Linda Napolitano meldde dat ze wakker werd met een bloedneus na haar vermeende ontvoering – en een vreemde bult op haar neus.
Daarnaast sprak Philip over een patroon van driehoekige littekens achter zijn oor, die mogelijk wijzen op het inbrengen van zo’n implantaat. Hij vermoedt dat er menselijk weefsel wordt gebruikt om het apparaatje te verbergen.
Volgens Philip kunnen er later alsnog herinneringen bovenkomen. Dat noemt hij ‘screen memory’: flarden die lijken op dromen, maar té echt voelen. “Sommige mensen herinneren zich stukken van wat er is gebeurd – en die voelen níet als een droom,” legt hij uit.
Zelfs Amerikaanse actrice Fran Drescher (bekend van The Nanny) beweerde ooit ontvoerd te zijn. In 2012 zei ze dat zij en haar toenmalige echtgenoot identieke littekens op exact dezelfde plek op hun hand hadden, vermoedelijk door chips die bij een ontvoering geplaatst zouden zijn.
Of het nu werkelijkheid is of fantasie – de verhalen blijven intrigerend, zeker als mensen die elkaar niet kennen, opvallend vergelijkbare ervaringen delen.
