De drie kinderen van haar zoon – twee meiden van 10 en 8 en een jongen van 5 – voelen als vreemden voor haar. “Ik heb ze lief, natuurlijk,” benadrukt Henriette snel. “Maar het voelt niet zoals ik altijd dacht dat het zou voelen.”
Verwachtingen versus werkelijkheid Toen Henriette hoorde dat ze oma zou worden, was ze door het dolle heen. Ze zag zichzelf al wandelend door het park met een schattig babytje in een wagentje, koekjes bakken met kleinkinderen aan de keukentafel en samen verhalen voorlezen bij het knisperende haardvuur. “Maar dat beeld bleek een illusie,” geeft ze eerlijk toe.
In het begin was alles nog nieuw en spannend. Henriette ging regelmatig langs om de baby te bewonderen, knuffelde en wiegde het kleine meisje alsof haar leven ervan afhing. Maar naarmate de jaren verstreken en de kinderen ouder werden, merkte ze dat er iets veranderde.
“Het is alsof er een afstand tussen ons zit die ik niet kan overbruggen,” vertelt ze met een gefronste blik. “Ze praten over dingen die ik niet begrijp en lachen om grapjes die ik niet snap. Ik voel me gewoon niet… verbonden.”
De kloof tussen generaties Henriette vermoedt dat het vooral de generatiekloof is die haar parten speelt. Waar haar zoon en schoondochter moeiteloos de kinderen bezighouden met tablets, videospelletjes en moderne speelgoedsets, kijkt Henriette soms verbaasd toe.
“Toen mijn kinderen klein waren, speelden ze buiten of bouwden we samen iets met Lego. Nu gaat alles digitaal,” zegt ze hoofdschuddend. “Ik voel me soms echt ouderwets.”
Sociale media en digitale afstand Een andere factor die Henriette moeilijk vindt, is het constante gebruik van sociale media door haar kleinkinderen.
“Ze maken filmpjes van alles wat ze doen en delen dat direct met hun vriendinnen. Vroeger schreef ik brieven aan mijn penvriendin – dat was persoonlijk. Nu lijkt alles vluchtig en oppervlakkig.” Henriette weet dat het bij de tijd hoort, maar het voelt alsof ze niet meer mee kan komen.
Het maakt haar onzeker. Ze wil zo graag een betrokken oma zijn, maar weet niet hoe ze aansluiting kan vinden. Henriette vertelt dat ze het wel probeert.
Ze gaat naar hun sportwedstrijden, vraagt naar school en biedt aan om te helpen met knutselen. Maar de kinderen lijken vooral hun eigen dingen te willen doen. “Ze kijken soms niet eens op van hun scherm,” lacht ze wrang. “En dan zit ik daar maar.”
Een stukje schuldgevoel Het doet haar pijn dat ze dit gevoel heeft. Henriette weet dat er veel grootouders zijn die juist een sterke band hebben met hun kleinkinderen. “Ik voel me soms echt een beetje mislukt als oma,” bekent ze. “Mijn eigen oma was altijd zo liefdevol en aanwezig. Ik wilde net zo zijn als zij.”
Toch probeert ze het los te laten. Haar zoon heeft haar al eens gerustgesteld. “Mam,” zei hij toen, “je hoeft niet de hele tijd leuk te doen. Gewoon er zijn is al genoeg.”
Maar voor Henriette voelt dat niet als genoeg. Ze wil die warmte en spontaniteit voelen die anderen lijken te hebben. “Ik wil niet alleen die oma zijn die af en toe langs komt. Ik wil onderdeel zijn van hun leven.”
De zoektocht naar verbinding Henriette heeft besloten om te blijven proberen. “Misschien moet ik mezelf niet zoveel druk opleggen,” zegt ze bedachtzaam. Onlangs heeft ze samen met haar kleindochter geprobeerd een TikTok-video te maken.
“Geen idee wat ik aan het doen was, maar zij vond het hilarisch,” lacht Henriette. “Misschien moet ik gewoon wat vaker meegaan in hun wereld, zonder meteen alles te begrijpen.”
Acceptatie en kleine stapjes Ondanks de frustratie probeert Henriette de situatie te accepteren. Ze heeft met haar zoon en schoondochter gesproken en uitgelegd hoe ze zich voelt. “Gelukkig zijn ze heel begripvol,” glimlacht ze. “Ze zeggen dat de kinderen gewoon in een andere fase zitten en dat het waarschijnlijk vanzelf wel komt.”
Ze probeert nu kleine stapjes te zetten. In plaats van zich te focussen op de dingen die niet lukken, zoekt ze naar manieren waarop ze wel kan verbinden. Laatst heeft ze bijvoorbeeld samen met haar oudste kleindochter een taart gebakken. “Dat was echt leuk,” vertelt ze blij. “Even zonder telefoons, gewoon samen bezig zijn.”
Henriette begrijpt dat het proces tijd kost. Ze probeert zichzelf eraan te herinneren dat liefde niet altijd vanzelfsprekend voelt, maar ook kan groeien door geduld en aandacht. “Misschien hoef ik niet die perfecte oma te zijn,” zegt ze tegen zichzelf. “Misschien is gewoon mezelf zijn ook wel genoeg.”
Met die gedachte kijkt Henriette weer naar buiten. De regen is opgehouden en er verschijnt een voorzichtig zonnetje tussen de wolken.
Misschien, denkt ze, is dit het begin van iets moois. Ze neemt zich voor om wat vaker samen met de kinderen iets nieuws te proberen, zonder bang te zijn om fouten te maken. Want misschien zit de echte verbinding wel juist in die imperfectie.
