In een schilderachtig dorpje woont de 83-jarige Gerda in haar knusse huisje. Ondanks haar levendige ogen en altijd keurig opgestoken grijze haren, voelt ze zich vaak eenzaam. “Mijn kinderen zijn altijd druk, ze bezoeken me bijna nooit,” deelt Gerda met een treurige glimlach. Ze begrijpt dat haar kinderen hun eigen levens hebben met werk en gezinnen, maar het doet haar toch pijn.
De stille echo van vroeger
Gerda’s huis is gevuld met foto’s van gelukkige tijden: vakanties, verjaardagen en familiefeesten. “Kijk, hier vierden we Karin’s dertigste verjaardag,” wijst ze naar een foto van een groot tuinfeest. Die dagen van samenzijn zijn voorbij en nu is het vaak stil in huis. Ze mist de geluiden van haar kinderen die haar vroeger zo vrolijk maakten.
Om de tijd te doden, leest Gerda veel, doet ze mee aan activiteiten in het buurthuis en werkt in haar moestuin. Maar deze activiteiten vervangen niet het gelach en de gesprekken van haar kinderen. Ze heeft haar gevoelens geprobeerd te delen, vooral met haar dochter Karin, die altijd zegt dat ze het te druk heeft. “Ik wil geen last zijn, maar ik voel me soms zo vergeten,” geeft Gerda toe, terwijl ze een traan wegveegt.
Een brief van het hart
Ondanks de eenzaamheid blijft Gerda hoopvol. Onlangs schreef ze een brief aan haar kinderen, waarin ze haar gevoelens uitdrukte. Ze hoopt dat ze door de brief begrijpen hoe belangrijk hun aanwezigheid voor haar is. “Ik schreef over onze mooie herinneringen en wat die voor me betekenen,” vertelt ze.
Gerda vindt troost in haar tuin en in de wekelijkse koffiemomenten met buurvrouw Marjan, die in een vergelijkbare situatie zit. Samen vinden ze steun bij elkaar, wat helpt tegen het gevoel van eenzaamheid. Gerda blijft hopen dat haar kinderen weer vaker langs zullen komen, zodat ze samen nieuwe herinneringen kunnen creëren
