Er is een zin die mijn ouders de laatste tijd maar blijven herhalen: “Ons huis, onze regels. En wij verwachten een diploma van een vervolgopleiding.” En elke keer als ik dat hoor, zakt de moed me in de schoenen.
Ik ben Feline, 18 jaar, en ik zit nu in mijn eerste jaar van de hbo-opleiding verpleegkunde. Maar eerlijk? Het is niets voor mij. Ik weet dat mensen altijd zeggen: “Je moet iets doen waar je hart ligt.” En mijn hart ligt niet bij infusen prikken of nachtdiensten draaien. Mijn hart ligt bij creatief bezig zijn, content maken en mensen inspireren via social media.
Ik ben al een paar jaar actief op TikTok en Instagram. Wat begon als een hobby tijdens de coronaperiode is uitgegroeid tot iets veel groters. Ik deel video’s over make-up, kleding, dagjes uit, hoe je je zelfverzekerder voelt — noem maar op. En dat slaat aan. Inmiddels heb ik meer dan 35.000 volgers op TikTok en ruim 12.000 op Instagram. Bedrijven vragen me regelmatig voor betaalde samenwerkingen. Denk aan skincareproducten, kledingmerken, zelfs een waterfles die je helpt meer te drinken.
Ik verdien er ook best goed aan. Voor sommige video’s krijg ik €150 tot €200. En als ik een maand goed doortrek, haal ik soms €1.000 binnen. Natuurlijk wisselt het, maar ik zie wel dat er groei in zit. Mijn bereik wordt groter, ik weet steeds beter wat werkt, en ik krijg dagelijks berichtjes van meiden die zeggen dat ze zich zelfverzekerder voelen door mijn tips.
Toen ik dat aan mijn ouders vertelde, keek mijn vader me aan alsof ik had gezegd dat ik professioneel luchtgitaarspeler wilde worden. “Feline, dat is geen baan. Dat is een fase.” En mijn moeder vulde aan: “Je krijgt straks spijt als je geen diploma hebt. Wat ga je dan doen als het misgaat?”
Ik snap hun zorgen wel. Ze willen dat ik iets heb om op terug te vallen. Maar wat zij niet zien, is dat dit niet zomaar een hobby is. Dit is een branche. Een bedrijf. En ik ben dat bedrijf. Ik werk dagelijks uren aan content, denk na over scripts, trends, belichting, en beantwoord tientallen DM’s. Ik leer meer over marketing en communicatie dan ik ooit op school heb gedaan.
Maar mijn ouders blijven erbij: als ik stop met mijn opleiding, moet ik het huis uit. En geloof me, dat wil ik ergens ook. Want ik voel me nu niet vrij om mijn eigen keuzes te maken. Maar de huizenmarkt is krankzinnig. Alles is óf te duur, óf al bezet. Ik heb me ingeschreven bij studentenhuisvesting, maar de wachttijd is jaren. Een studio huren? Onbetaalbaar zonder vast contract.
Dus ik zit klem. Tussen mijn dromen en de regels van mijn ouders.
Soms denk ik eraan om in het geheim te stoppen met mijn studie. Gewoon doen alsof ik nog colleges volg, maar ondertussen fulltime met mijn social media bezig zijn. Maar dat voelt niet goed. Ik wil eerlijk zijn. Alleen lijkt dat in dit geval vooral tegen me te werken.
Wat ik vooral lastig vind, is dat mijn ouders niet lijken te willen luisteren. Ze vragen niet: “Hoeveel verdien je ermee? Wat zijn je plannen? Hoe ga je het aanpakken?” Nee, ze zeggen alleen wat ik volgens hen moet doen. Maar dit is mijn leven. Mijn toekomst. En ik geloof oprecht dat ik iets moois kan opbouwen. Misschien niet zoals zij het voor zich zagen, maar wel op mijn manier.
Ik zou willen dat ze gewoon een keer zeiden: “Oké, we begrijpen het niet helemaal, maar we geloven in jou.” Dat zou al zoveel schelen.
Tot die tijd blijf ik mijn ding doen. En ja, voorlopig misschien nog vanuit mijn slaapkamer in een huis waar ik me niet helemaal begrepen voel. Maar ooit, hopelijk binnenkort, sta ik op eigen benen. En dan hoop ik dat ze niet alleen trots zijn op een papiertje, maar ook op het pad dat ik zelf heb gekozen.
