Mijn man en ik hebben er bewust voor gekozen om maar één kind te krijgen. We voelen ons hier goed bij, maar onze dochter denkt daar anders over. Ze vraagt regelmatig waarom ze geen broertje of zusje krijgt. Elke keer weer. En eerlijk? Ik weet soms niet meer hoe ik moet reageren.
“Waarom ben ik alleen?”
Lieke is vijf en een echte kletskous. Ze vindt het heerlijk om met ons te spelen, maar zelf iets verzinnen? Dat is moeilijker. Regelmatig komt ze naar me toe met de vraag: “Mama, waarom krijg ik geen broertje of zusje?” Of nog pijnlijker: “Wanneer komt de baby?”
We hebben haar al vaak uitgelegd dat er geen kindje meer bij komt. We hebben het financieel goed, maar een tweede zou te veel zijn. Daarnaast voelen we ons compleet met z’n drieën. Toch lijkt Lieke dat maar niet te willen accepteren.
Soms probeer ik haar af te leiden met iets anders. Een spelletje, een knuffel, een uitstapje. Maar de vraag blijft terugkomen. En elke keer breekt het een beetje mijn hart.
Fantaseren over een broertje of zusje
Laatst zat ze op de bank met haar pop op schoot, alsof ze een echte baby vasthield. Ze gaf het denkbeeldige flesjes en zong zachtjes slaapliedjes. Toen ik haar vroeg wat ze aan het doen was, keek ze me serieus aan. “Ik oefen vast voor als ik grote zus word.”
Ik voelde een steek van schuld. Want dat moment gaat nooit komen.
Toch besloot ik niet wéér in de uitlegmodus te schieten. In plaats daarvan vroeg ik haar hoe ze denkt dat het zou zijn. “Nou,” begon ze enthousiast, “ik zou de baby leren lopen, verhaaltjes voorlezen en samen spelen.”
We fantaseerden samen verder. Hoe ze een grote zus zou zijn, wat ze haar broertje of zusje zou leren, welke spelletjes ze samen zouden spelen. Lieke straalde.
Accepteren dat haar wens blijft
Natuurlijk weet ze diep van binnen dat er geen baby komt. Maar ze wil gewoon gehoord worden. Ik begrijp nu dat het geen kwestie is van uitleggen, maar van erkenning. Haar wens zal waarschijnlijk blijven, net als haar vragen. Maar in plaats van gefrustreerd te raken omdat ze het “niet begrijpt”, probeer ik nu gewoon met haar mee te gaan in haar dromen.
Misschien zal ze op een dag accepteren dat het altijd wij drieën zullen blijven. En tot die tijd? Fantaseren we samen over hoe leuk een broertje of zusje zou zijn. Zelfs als die er nooit gaat komen.
