Erica, 65 jaar, kijkt met een strakke blik naar haar tuin, haar trots en werkplek die voor haar een plek van rust en vreugde is. Maar de afgelopen maanden is die rust flink verstoord.
De oorzaak? Katten uit de buurt die telkens haar tuin in komen sluipen. “Het lijkt wel alsof ik hier de enige ben die zich stoort aan die beesten,” zucht ze. “Het voelt alsof ik de hele buurt tegen me heb, alleen maar omdat ik wil dat die katten uit mijn tuin blijven.”
Voor Erica is het probleem inmiddels een dagelijks ergernis geworden. “Ik steek mijn ziel en zaligheid in mijn tuin,” vertelt ze, terwijl ze naar de zorgvuldig geplante bloemen en struiken wijst. Maar het lijkt alsof de buurtkatten haar inspanningen totaal niet respecteren.
“Ze graven overal, laten hun behoeften achter en maken mijn planten kapot. Ik heb letterlijk geen dag rust meer in mijn eigen tuin. En als ik er iets van zeg, wordt er naar me gekeken alsof ik me aanstel.”
Het conflict met de buurt kwam pas echt op gang toen Erica besloot haar buren aan te spreken op het gedrag van hun katten. “Ik ben langs de huizen gegaan en heb geprobeerd het gewoon netjes te vragen. Of ze hun katten misschien een beetje konden tegenhouden of ze op een andere manier konden bezighouden, maar iedereen leek me aan te kijken alsof ik gek was geworden.”
Erica snapt niet waarom mensen niet begrijpen dat ze geen katten in haar tuin wil. “Iedereen verwacht toch ook dat je jouw hond niet zomaar bij iemand anders in de tuin laat?” vraagt ze zich gefrustreerd af.
Volgens Erica lijken sommige buren zelfs te denken dat katten gewoon vrij zijn om te gaan en staan waar ze willen. “Maar dat voelt echt niet eerlijk. Ik wil mijn tuin kunnen onderhouden zonder dat ik telkens die rommel van andermans huisdieren moet opruimen.
Als ik het zelf eens niet opruim, dan wordt het een stinkende boel en zijn mijn planten er helemaal slecht aan toe.” Ze merkt op dat ze inmiddels allerlei afschrikmiddelen heeft geprobeerd, maar niets lijkt echt te werken. “Ik heb alles geprobeerd, van geurverspreiders tot ultrasone apparaten. Die katten trekken zich nergens iets van aan!”
Wat het voor Erica zo moeilijk maakt, is dat ze zich soms echt de boosdoener van de buurt voelt. “Het is alsof niemand wil luisteren of snapt waarom ik hier zo mee zit.
Alsof het vanzelfsprekend is dat ik gewoon maar accepteer dat mijn tuin een soort kattenparadijs is geworden.” Maar ze vindt dat het eigenlijk andersom zou moeten zijn. “Ik heb geen katten. Het zijn andermans dieren, dus ik snap niet waarom het mijn probleem moet zijn dat ze mijn tuin in willen.”
Een paar buren hebben zelfs voorgesteld om gewoon te accepteren dat katten nou eenmaal buiten rondlopen en af en toe de tuin in komen. “Ze zeggen dan dat dat nu eenmaal bij katten hoort. Maar ik begrijp niet waarom dat dan mijn probleem zou moeten worden.”
Voor Erica voelt het soms alsof haar privacy en eigendom niet gerespecteerd worden. “Dit is mijn huis, mijn tuin. Het is niet veel gevraagd om te verwachten dat ik hier zelf bepaal wie er wel of niet komt.”
Het feit dat ze het gevoel heeft dat niemand haar kant wil zien, maakt het er niet makkelijker op. “Het is soms echt alsof ik de enige ben die er zo over denkt. Ik hoor ze al fluisteren achter mijn rug, dat ik een kattenhater zou zijn. Maar het gaat me helemaal niet om die beesten zelf! Ik wil alleen mijn tuin terug, mijn eigen plekje waar ik niet telkens overlast van andermans huisdieren heb.”
Soms denkt ze er zelfs over om juridische stappen te ondernemen, maar dat voelt als een zware beslissing. “Ik wil ook niet overkomen als die ene buur die de hele buurt voor de rechter sleept. Maar aan de andere kant, ik kan toch niet de enige zijn die gewoon wat rust in eigen tuin wil?”
Erica denkt erover om door te pakken, maar vindt het moeilijk om daadwerkelijk actie te ondernemen. “Het voelt alsof ik geen keuze heb. Ik wil geen drama met de buurt, maar ik kan ook niet blijven toestaan dat mijn tuin telkens wordt omgewoeld,” zegt ze gefrustreerd.
Ze overweegt om nog een laatste keer een briefje rond te sturen in de hoop dat de buurt eindelijk begrijpt hoe vervelend de situatie voor haar is.
“Misschien helpt het als ik mijn kant van het verhaal beter uitleg, dat dit voor mij echt een probleem is waar ik elke dag last van heb,” verzucht ze. “Uiteindelijk wil ik gewoon een oplossing, zonder de sfeer in de buurt helemaal te verpesten.”
