Iedere week deelt een lezeres haar persoonlijke verhaal. Dat kan een bekentenis zijn, maar ook een gedachte, frustratie of iets waar ze mee zit. Van gênante momenten tot ongemakkelijke gesprekken. Deze keer vertelt Anne (27) hoe haar vriendinnengroep, met wie ze wekelijks afspreekt, haar verjaardag compleet vergat.
Vier jaar een hechte band
Anne woont inmiddels vier jaar in Rotterdam. Voor haar studie verhuisde ze naar de stad, waar ze drie meiden leerde kennen. “We ontmoetten elkaar tijdens het uitgaan en op school. Al snel vormden we een vast groepje,” legt ze uit. “We doen bijna alles samen: sporten, etentjes, stappen, koffietjes. Echt het standaard vriendenleven. Aangezien ik verder niemand in Rotterdam heb, betekenen deze meiden veel voor mij.” Ze voelde zich dan ook altijd onderdeel van een hechte groep.
Verjaardag zonder felicitatie
Toen haar verjaardag eraan kwam, begon Anne te twijfelen of ze het zou vieren. “Iedereen uit onze groep organiseert altijd iets: een kroeg afhuren of een huisfeestje,” vertelt ze. “Maar dat past niet echt bij mij. Ik heb geen grote kring en ook niet het budget om een café af te huren.” Ze was bang dat het ongemakkelijk zou worden met weinig mensen op een grote locatie. Uiteindelijk besloot ze niets te plannen en dacht: misschien vier ik het later. “Maar op de dag zelf bleef het stil. Geen enkel berichtje, geen felicitatie, helemaal niks.”
Anne was verbaasd en verdrietig. “Ik snap dat mensen druk zijn of niet goed zijn met data, maar het voelde echt als een klap. We spreken elkaar wekelijks, hoe kun je zoiets vergeten?”
Twijfels over de vriendschap
De situatie laat haar niet los. “Ik begin me af te vragen of ik dit moet benoemen. Moet ik zeggen dat ik gekwetst ben? Of laat ik het gaan?” Ze is bang dat haar vriendinnen het niet expres deden, maar het doet wel pijn. “Het is lastig om te geloven dat drie mensen die zo dichtbij me staan, allemaal mijn verjaardag zijn vergeten.” Ze voelt zich niet alleen teleurgesteld, maar begint ook te twijfelen aan hoe belangrijk zij voor hen is. “Misschien dacht ik dat we closer waren dan we echt zijn,” zegt ze stilletjes.
Anne twijfelt of ze het gesprek moet aangaan of het gewoon moet laten rusten. Eén ding weet ze zeker: volgend jaar doet ze iets voor zichzelf. Met of zonder vriendinnen.
