Een samengesteld gezin runnen is nooit simpel. Nieuwe regels, verschillende opvoedstijlen en oude pijn maken het soms zwaar. Ursula (53) deelt in dit bericht hoe zij en haar man jarenlang hun best deden voor hun samengestelde gezin, maar inmiddels zijn ze door alle kinderen buitengesloten. En zelfs van hun kleinkinderen mogen ze niks meer weten.
Een relatie na veel verdriet
Een jaar na haar pijnlijke scheiding ontmoet Ursula haar huidige man. Ze heeft zelf twee kinderen en hij heeft er vier. Ook zijn scheiding verliep moeizaam. Zijn ex bepaalde wanneer hij zijn kinderen mocht zien. Vaak pas als het haar uitkwam, of als de buren alarm sloegen omdat ze de kinderen alleen thuis liet.
Door tussenkomst van Ursula werd er eindelijk een regeling opgesteld. Ze verdeelden de vakanties netjes: drie weken bij hen, drie weken bij zijn ex. Maar zodra dat geregeld was, begon het gedoe pas echt. Tijdens een vakantie die Ursula volledig betaalde, kwamen zijn kinderen uiteindelijk niet opdagen. De ex bracht ze simpelweg niet. Het stel zat daar, met hun eigen kinderen, in een veel te groot vakantiehuis. En als ze wél ineens gebracht werden, gebeurde dat onverwachts. Als Ursula daar iets van zei, had ze meteen ruzie.
Daar bleef het niet bij. De ex van haar man nam zelfs contact op met Ursula’s ex-man, in de hoop hen uit elkaar te drijven. Ondanks die poging zijn ze nog altijd samen, maar het heeft hen veel energie gekost.
Hoop op herstel
Ursula dacht altijd dat de kinderen vanzelf wel weer zouden komen zodra ze ouder werden. Dat leek ook uit te komen toen zijn dochter op een dag langs kwam met een mededeling: ze was zwanger. Ze zei direct dat Ursula oma zou worden, en geen ‘stiefoma’.
De sfeer was even goed. Ursula en haar man pasten op de hond tijdens de bevalling en dachten dat het contact verbeterde. Maar al snel sloeg het om. Een week na de geboorte kreeg haar man te horen dat Ursula niet meer welkom was. Redenen werden niet gegeven. Kort daarna verhuisde het gezin naar Curaçao. Haar man is er nog op bezoek geweest, maar daar eindigde ook dat contact.
Met de drie zonen van haar man was er nog af en toe contact. Eén van hen kreeg een relatie met een meisje zonder moeder. Ze was vaak bij hen thuis en zei zelfs dat Ursula als een moeder voor haar voelde. Toen ze zwanger werd, vertelde ze het als een van de eersten aan hen. Ze verzekerde dat zij haar kinderen nooit zou weghouden, en Ursula was dolblij.
Verwijten en afsluiting
Maar ook dit contact verslechterde plots. Tijdens de babyshower liep de spanning hoog op. De dochter van haar man, inmiddels moeder van twee, negeerde hen volledig. Enkele dagen later ontstond er bij een bezoek ruzie tussen Ursula en het jonge stel. Ze vielen haar aan over berichten die ze op Facebook plaatste. Alles wat ze zei of deed, werd tegen haar gebruikt.
Toen de baby geboren werd, kreeg alleen haar man een uitnodiging. Hij mocht wél langskomen, maar niet over Ursula praten. Hij besloot zelf om dan helemaal niet te gaan. Ze zijn een stel, en hij wilde haar niet buitensluiten. Daarmee verloren ze opnieuw het contact met een kleinkind.
Inmiddels zijn er drie kleinkinderen die ze nog nooit in hun armen hebben mogen sluiten. En dat terwijl ze zich jarenlang hebben ingezet voor het hele samengestelde gezin. Volgens Ursula is het nooit genoeg geweest.
Bescherming tegen toekomstige problemen
Na jaren vol teleurstelling en spanningen besloten Ursula en haar man een testament op te stellen. Daarmee willen ze voorkomen dat er gedoe ontstaat als haar man iets overkomt. Ursula verwacht dat zijn kinderen dan wél ineens op de stoep staan, maar dan niet voor een kop koffie.
Toch houden ze hoop. De deur blijft open, zeggen ze. Maar voordat er iets hersteld kan worden, willen ze op zijn minst een excuus. Al achttien jaar proberen ze het goed te doen, maar dat lijkt nooit gewaardeerd te zijn. Als er dan contact komt, willen ze dat het van beide kanten komt, met wederzijds respect.
De pijn van buitensluiting
Wat begon als een liefdevol samengestelde familie, eindigde voor Ursula en haar man in afstand en verdriet. Ondanks alles proberen ze niet verbitterd te raken. Ze hopen op verzoening, maar willen ook hun grenzen beschermen. Want jarenlang over je heen laten lopen en tóch blijven geven, daar zijn ze inmiddels klaar mee.
Ursula’s verhaal laat zien dat samengestelde gezinnen met veel liefde kunnen werken, maar ook snel kunnen ontsporen. En dat het soms nodig is om jezelf te beschermen, ook als dat betekent dat je belangrijke mensen moet loslaten.