Mila en haar vriend Tobias zijn vier weken geleden ouders geworden van hun eerste kindje, een prachtige zoon. “Ik had me helemaal voorbereid op een zware kraamtijd, met de bekende verhalen over tranen, slapeloze nachten en onzekerheden. Maar ik voel me eigenlijk fantastisch. Alles verloopt soepel, en ik geniet van elk moment. Toch is er iets wat me echt heeft geraakt, en dat blijft maar in mijn hoofd rondspoken: de reactie van Tobias’ zus toen we de naam van onze zoon bekendmaakten…”
Rust in een nieuw thuis
Het afgelopen jaar was voor Mila en Tobias al een grote verandering. “We zijn vanuit de grote stad naar een rustig dorp op het platteland verhuisd. De stad was fijn, maar we wilden meer ruimte en rust. Dat vond ik vooral heerlijk tijdens mijn zwangerschap. Ik had alle tijd om ons nieuwe huis gezellig te maken en echt te genieten van deze bijzondere periode. Tobias werkte veel, dus ik kon me volledig richten op het voorbereiden van de komst van onze zoon.”
Een naam met betekenis
Een van de grootste taken tijdens Mila’s verlof was het kiezen van een naam voor hun kind. “Ik wist eigenlijk al jaren hoe ik mijn zoon wilde noemen: Salvador. Mijn opa, die een grote rol speelde in mijn leven, heette zo. Hij was van Portugese afkomst en overleed toen ik net twintig was. Ik had hem op zijn sterfbed beloofd dat ik mijn kind naar hem zou vernoemen. Maar Tobias had twijfels. Hij vond het een beetje ouderwets klinken. Toch merkte hij hoe belangrijk het voor mij was, en uiteindelijk stemde hij ermee in. ‘Het is een prachtige naam met een verhaal,’ zei hij. Dat maakte me zo gelukkig.”
Een pijnlijke reactie
Toen hun zoon Salvador eenmaal was geboren, waren Mila en Tobias ontzettend trots om hem aan hun familie voor te stellen. “Als eerste belden we Tobias’ zus, Emma. Ik was zo blij om haar ons mooie nieuws te vertellen. Maar toen we de naam van onze zoon onthulden, gebeurde iets wat ik nooit had verwacht. Emma begon keihard te lachen. Ze vroeg of het een grap was. Mijn hart brak op dat moment.”
Emma’s reactie bleef niet bij een lach. “Ze ging er nog verder op in. ‘Gaan jullie hem Sal of iets anders noemen? Want met ‘vador’ aan het einde wordt hij zeker gepest.’ Het deed zoveel pijn. Ik had net een kind op de wereld gezet, en de eerste reactie van een familielid was een belediging. Ik hing het gesprek op en was helemaal van slag.”
Vergeten en vergeven?
Tobias probeerde Mila te troosten. “Hij zei dat ik Emma niet te serieus moest nemen. Ze is 28, single, en woont nog in een gedeeld appartement met huisgenoten. ‘Ze is gewoon lomp en denkt niet na,’ zei hij. Hij had misschien gelijk, maar ik kon het niet loslaten. Dit was onze zoon, met een naam die zoveel voor me betekende. Hoe kon ze zo reageren?”
Gelukkig reageerden anderen wél positief. “Mijn moeder moest huilen toen ze hoorde dat ik Salvador naar opa had vernoemd. Tobias’ ouders en mijn vriendinnen vonden het ook prachtig en bijzonder. Dat maakte de pijn van Emma’s reactie iets minder scherp, maar het bleef toch knagen.”
Een poging tot goedmaken
Een week na het telefoontje kwam Emma op kraambezoek. “Ik was er nerveus over, maar wist dat ze haar neefje wilde zien. Ze stond voor de deur met bloemen en een knuffelbeer. ‘Mila, het spijt me,’ zei ze meteen. ‘Ik had nooit zo moeten reageren. Ik snap nu hoe speciaal deze naam voor jullie is.’ Haar excuses leken oprecht, en ik waardeerde dat ze de moeite nam om langs te komen. Maar eerlijk? Ik vergeet haar eerste reactie niet zomaar. Misschien heeft het tijd nodig.”
Hoewel Mila probeert verder te kijken, blijft die nare eerste indruk toch hangen. “Hopelijk groeit Salvador op in een familie die zijn naam omarmt. En hopelijk leert Emma ooit om eerst te denken en dan pas te spreken.”
