Ik, een 39-jarige vrouw, ben al bijna 9 jaar getrouwd met mijn man, 36 jaar oud. Vanaf het begin was duidelijk dat hij twijfelde over kinderen. Ik heb hem altijd gezegd dat ik om medische redenen en vanwege mijn moeilijke verleden geen eigen kinderen kan hebben. Ik gaf hem de kans om mij te verlaten voor we te hecht werden. Hij koos ervoor bij mij te blijven, ook al zei hij dat hij geen kinderen wilde. In ons gesprek destijds vertelde ik hem over mijn wens om ooit oudere kinderen te adopteren. Hij reageerde afwijzend en wilde er niet verder over praten.
Twee jaar geleden ontmoette ik een jonge vrouw van 20 die kampte met ernstige depressie en lichaamsdysforie als gevolg van haar transgender-zijn. Ze had geen steun en was praktisch alleen in een vreemd land. Ik hielp haar met alle papierwerk en zorgde voor nieuwe kleren zodat ze als meisje door het leven kon gaan.
Toen ze zelfmoord wilde plegen vanwege haar racistische en transfobe vader, namen we haar in huis. Ik bracht veel nachten met haar door op de Eerste Hulp na overdoses of ernstige zelfverwonding. Maar we ontwikkelden een geweldige relatie die meer als moeder en dochter aanvoelde. Ze begon mijn familie en mij met alles te helpen en iedereen houdt van haar.
Haar moeder is overleden en haar vader is een onmens, dus mijn moeder stelde voor om haar te adopteren zodat zij nog een kleinkind erbij zou hebben. Dit idee sprak mij enorm aan, het was altijd al mijn droom geweest om te adopteren. Mijn man reageerde echter helemaal niet goed.
Hij verzet zich altijd tegen veranderingen. Toen ik een nieuwe woning wilde vanwege seksuele intimidatie door een buurman, weigerde hij omdat hij dan verder moest lopen naar zijn werk. Toen mijn werk me mentaal brak en ik vroeg om te verhuizen, zei hij weer nee.
Ik wil deze geweldige vrouw adopteren, haar begeleiden in haar transitie en laten zien dat een liefdevolle familie bestaat. Het zou een zwakke adoptie zijn, ze zou alleen mijn dochter zijn en niets erven van mijn of zijn familie. Maar ik zou beslissingen voor haar kunnen nemen en wettelijk verplicht zijn om voor haar te zorgen.
Toen hij tegen mij schreeuwde dat hij de adoptie nooit zou goedkeuren, knapte er iets in mij. Ik zei dat als hij mij deze levenslange wens ontneemt, ik van hem zal scheiden. Hij is boos omdat zij nu belangrijker voor mij lijkt dan hij. En ja, dat klopt, want iedereen om mij heen geeft om mij, helpt mij en doet dingen met mij die hij niet wil doen.
Ben ik de onredelijke persoon omdat ik hem vertelde dat ik zou scheiden om mijn ‘dochter’ te adopteren? Ik weet dat het een ingrijpende beslissing is, maar ik kan niet langer mijn eigen wensen en behoeften negeren. Wat zou jij doen in mijn situatie? Deel je gedachten en ervaringen hieronder. Misschien helpt jouw inzicht mij om door deze moeilijke tijd heen te komen.
