Marianne maakt zich zorgen om haar dochter Ilse. Ilse is 29 en heeft nog geen langdurige relatie gehad. “Het is niet dat ik haar wil dwingen, maar ik snap niet waarom ze geen interesse toont in een partner. Ik wil dat ze gelukkig is, maar Ilse lijkt niet eens op zoek.”
Vragen van vrienden en familie
Tijdens feestjes krijgt Marianne regelmatig dezelfde vragen: “En? Heeft Ilse al een vriend?” Die opmerkingen raken haar steeds meer. “Ilse is altijd al een vrijgevochten geest geweest. Op de middelbare school vond ze relaties maar onzin. Ze begreep niet waarom haar vriendinnen zich vastlegden, terwijl ze ook gewoon plezier konden maken. Voor Ilse stond vrijheid altijd voorop.”
Marianne dacht dat Ilse’s instelling zou veranderen met de jaren. “Ik trouwde zelf jong, op mijn 22e. Dat huwelijk mislukte, maar later vond ik mijn grote liefde, de vader van Ilse. Omdat ik vroeg ervaring had met relaties, ging ik ervan uit dat Ilse ook jong een vriend zou krijgen. Maar dat gebeurde niet.”
Een leven zonder vaste partner?
Rond haar twintigste begon Marianne zich ongemakkelijk te voelen door de opmerkingen van anderen. “Ilse komt altijd alleen naar familiefeesten. Ik zie mensen kijken en voel hun vragen zonder dat ze die hoeven te stellen. Soms lijkt het alsof mensen denken dat het mijn schuld is dat ze niemand heeft. Dat doet pijn, want ik wil niets liever dan dat ze een fijne partner vindt. Ik verlang naar een gezellige schoonzoon.”
Ilse lijkt zich nergens druk over te maken. Ze gaat graag alleen naar feestjes en lijkt tevreden met haar leven. Maar Marianne heeft moeite om dat te accepteren. “Ik kan me niet voorstellen dat iemand echt gelukkig kan zijn in z’n eentje. Dat idee begrijp ik gewoon niet.”
Anders zijn en toch gelukkig
Ilse heeft altijd haar eigen stijl gehad, en dat trekt vaak aandacht. “Ze heeft jarenlang alleen zwarte kleding gedragen. Daarna volgde een periode van oversized outfits waarin ze haar figuur helemaal verborg. Nu is ze gek op jaren vijftig-mode, compleet met petticoats en vintage haarstijlen. En alsof dat niet genoeg was, heeft ze ook een grote tattoo laten zetten. Ik schaam me soms als ik zie hoe mensen over haar praten.”
Wanneer Marianne Ilse vraagt waarom ze geen vaste relatie wil, antwoordt ze vaak luchtig. “Ze zegt dat ze blij is met af en toe een scharrel. Ik heb haar geprobeerd te overtuigen dat een vaste relatie veel mooier is. Maar Ilse wil haar uiterlijk en levensstijl niet aanpassen, en ze trekt zich niets aan van wat anderen denken.”
Marianne worstelt met de situatie. “Ik wil haar gelukkig zien, maar ook de opmerkingen van mijn vrienden en familie stoppen. Toch lijkt praten met Ilse daarover onmogelijk. Ze volgt haar eigen pad, en ik weet niet of ik daar ooit aan kan wennen.”
