Steeds meer mensen doen een beroep op de bijstandsuitkering, een vangnet dat velen door moeilijke tijden helpt. Toch roept dit onderwerp steeds vaker discussie op. Voor Bram, een 27-jarige professional, is de oplossing eenvoudig: wie bijstand ontvangt, zou verplicht vrijwilligerswerk moeten doen. Volgens hem is dat niet alleen redelijk, maar ook waardevol voor zowel de ontvangers als de samenleving. “Mensen ontvangen geld, dus kunnen ze ook iets terugdoen voor de maatschappij,” zegt Bram
Bram beschouwt verplicht vrijwilligerswerk als een manier om mensen actief en betrokken te houden, en het geeft hen volgens hem ook een gevoel van eigenwaarde. Vrijwilligerswerk biedt structuur en de kans om iets nieuws te leren, wat zowel de bijstandsgerechtigden zelf als de gemeenschap ten goede komt. Met meer hulp in sectoren als de zorg en het onderwijs ontstaat volgens hem een win-win-situatie: mensen kunnen een bijdrage leveren, werkervaring opdoen, en wellicht later doorstromen naar een betaalde baan.
Toch zijn er ook kritische geluiden. Niet iedereen is ervan overtuigd dat deze tegenprestatie voor bijstandsgerechtigden eerlijk is. Critici wijzen op de verhoogde druk die deze verplichting kan leggen op mensen die al worstelen met financiële en emotionele uitdagingen. De gedachte aan verplichte inzet voelt voor sommigen als een extra belasting. Bram benadrukt echter dat hij vrijwilligerswerk niet ziet als straf, maar als een kans om eenzaamheid tegen te gaan en structuur te brengen in het dagelijkse leven. Al een paar uur per week kan volgens hem een wereld van verschil maken.
Daarnaast rijst de vraag of deze verplichting niet ten koste gaat van reguliere banen. Bram maakt zich daarover geen zorgen en gelooft dat er voldoende plekken zijn waar vrijwilligers hard nodig zijn, zonder dat dit banen vervangt. Hij wijst op sectoren als de groenvoorziening en het onderwijs, waar veel werkzaamheden stil komen te liggen zonder vrijwilligers. Voor Bram biedt vrijwilligerswerk ook een opstap naar een mogelijke baan, iets wat voor thuisblijvers een gemiste kans is.
Vrijwilligerswerk zou van oorsprong uit vrije wil gedaan moeten worden. Verplichting botst met dit principe van vrijwilligheid. Bram erkent dit spanningsveld, maar blijft optimistisch. Hij gelooft dat mensen, zodra ze het werk beginnen, de waarde ervan zullen inzien, ook al starten ze met tegenzin. Volgens hem biedt vrijwilligerswerk structuur en sociale verbinding, en er zijn genoeg voorbeelden van mensen die uiteindelijk dankbaar zijn voor de kans om iets bij te dragen.
Het verplichten van vrijwilligerswerk roept ook ethische vragen op. Kun je van iemand verwachten om iets terug te doen wanneer die afhankelijk is van een bijstandsuitkering? Sommigen ervaren dit als een vorm van dwangarbeid. Bram ziet dat anders. “Dwangarbeid? Nee, dit is een kans om iets positiefs te doen met je leven,” benadrukt hij. Daarbij vindt hij het essentieel dat mensen goede begeleiding krijgen om te voorkomen dat ze overbelast raken.
De discussie over verplichte tegenprestaties voor bijstandsgerechtigden leeft ook in de politiek. Gemeenten kunnen ervoor kiezen een tegenprestatie te eisen, maar de uitvoering verschilt sterk per gemeente. Bram pleit voor een landelijke regeling die bijstandsgerechtigden gelijk behandelt, ongeacht de woonplaats. In de ene gemeente moet een tegenprestatie worden geleverd, terwijl dat in een andere niet verplicht is. Voor Bram voelt dit als een oneerlijke situatie.
Deze vragen brengen het debat naar een breder niveau: moet een bijstandsuitkering als recht zonder voorwaarden worden gezien, of is het redelijk dat er een wederdienst tegenover staat? Bram heeft zijn standpunt klaar: “De samenleving draagt bij aan jouw inkomen, dus het is redelijk om iets terug te geven. Iedere bijdrage, hoe klein ook, telt.” Hij benadrukt dat steun en verantwoordelijkheid samengaan en dat iedereen op zijn eigen manier kan bijdragen.
Brams overtuiging werpt nieuw licht op een ingewikkeld vraagstuk. Enerzijds biedt het verplichten van vrijwilligerswerk voordelen als betrokkenheid bij de samenleving en werkervaring; anderzijds blijven ethische vragen over vrijwilligheid en de druk op kwetsbare groepen een punt van discussie. Bram maakt zijn keuze echter helder: “We moeten naar elkaar omkijken, en soms betekent dat dat je iets terug moet doen, ook als je bijstand krijgt.” Daarmee is de discussie nog lang niet gesloten.
