Als moeder van drie kinderen voel ik me regelmatig overweldigd. Begrijp me niet verkeerd, ik hou zielsveel van Finn (9), Thomas (6) en Marlijn (5). Maar soms kan ik ze gewoon niet uitstaan. Ze vragen zoveel aandacht.
Mijn dagen zijn druk. Ik werk drie ochtenden per week, maar de rest van mijn tijd ben ik thuis voor de kinderen. Dennis werkt 40 uur per week en doet wat hij kan, maar het grootste deel van de zorg komt toch op mijn schouders terecht. En kinderen van deze leeftijden… ze willen áltijd iets.
“Ik hoor wel 300x per dag ‘mama’. Ik kan het op sommige momenten het woord niet meer horen!”
Het voelt alsof er nooit een pauze is. Zelfs als ik een kopje koffie probeer te drinken, staat er altijd wel iemand aan mijn mouw te trekken. Daarom heb ik manieren gevonden om mezelf wat rust te gunnen. Soms sluit ik mezelf op in het toilet of verstop ik me in de slaapkamer. Het klinkt misschien sneu, maar het werkt.
“Ik heb af en toe 10 minuten voor mezelf nodig, dus verstop ik me in huis.”
Die tien minuten geven me net genoeg ademruimte om door te gaan. Maar ik vraag me af of dit normaal is. Doen andere moeders dit ook? Of ben ik de enige die soms wegsluipt om even alleen te zijn? Het voelt soms alsof ik tekortschiet, alsof ik het niet aankan. Maar aan de andere kant denk ik: iedereen heeft toch af en toe tijd voor zichzelf nodig?
Ik twijfel ook of ik dit met Dennis moet bespreken. Hij ziet me al als de rots in de branding van ons gezin. Wat als hij me niet begrijpt? Wat als hij denkt dat ik ondankbaar ben? Ik ben bang dat hij zal zeggen dat ik me niet zo moet aanstellen. Maar tegelijkertijd… is het niet beter om eerlijk te zijn?
Ik weet het niet. Voor nu blijf ik mijn kleine momentjes pakken, in stilte, verstopt achter een gesloten deur. Misschien is dat genoeg. Of misschien moet ik toch met Dennis praten en hopen dat hij het begrijpt. Want soms voelt het alsof ik mezelf aan het verliezen ben in de eindeloze roep om “mama”.
