Ik ben niet iemand die snel ruzie zoekt, dat ben ik nooit geweest. Ik hou van mijn rust en wil graag in goede verstandhouding met mijn buren leven. Maar nu zit ik met een probleem dat ik niet zomaar kan negeren. Al wekenlang zie ik mijn buurvrouw stiekem haar vuilnis in mijn kliko gooien, en ik weet niet wat ik ermee aan moet. Iedere keer als ik haar betrap, wil ik er wat van zeggen, maar ik durf niet. Ik ben bang dat het tot een conflict leidt, en dat wil ik ten koste van alles vermijden.
Het begon een paar maanden geleden. Ik woon al meer dan dertig jaar in dezelfde straat, een rustige buurt in Leeuwarden, waar iedereen elkaar groet en een praatje maakt als ze elkaar tegenkomen. Mijn buurvrouw, Marleen, is hier een paar jaar geleden komen wonen. Ze is vriendelijk, we zwaaien altijd naar elkaar als we elkaar zien, en ik dacht dat we het goed met elkaar konden vinden. Maar op een ochtend zag ik ineens dat mijn kliko, die normaal maar halfvol zou moeten zijn, helemaal vol zat met extra zakken vuilnis.
Ik dacht eerst dat het een vergissing was, dat misschien een andere buur in de war was met de kliko’s. Maar toen zag ik haar op een avond, vlak na zonsondergang, stiekem met een vuilniszak naar mijn oprit sluipen en de zak snel in mijn container gooien. Ik bleef verstijfd staan achter mijn gordijnen, kon niet geloven dat ze dat echt deed. Waarom zou ze dat doen? Waarom gebruikte ze niet haar eigen container? Ik stond op het punt om naar buiten te gaan en er wat van te zeggen, maar iets hield me tegen.
Ik ben altijd bang voor confrontaties geweest. Ik hou niet van ruzie, ik wil geen gedoe met de buren. Wat als ze boos zou worden? Wat als het de sfeer in de straat verpest? Dus besloot ik om maar niets te zeggen. Maar sindsdien blijf ik het zien, steeds weer. Iedere week, vlak voordat de vuilniswagen komt, sluipt ze naar mijn kliko met een nieuwe zak. En elke keer als ik het zie, voel ik die knoop in mijn maag, dat gevoel van onrecht, maar ook die angst om er iets van te zeggen.
Ik heb geprobeerd om het voor mezelf goed te praten. “Ach, wat maakt het nou uit,” denk ik dan. “Ze heeft het vast moeilijk, misschien past het niet meer in haar eigen container.” Maar de laatste tijd merk ik dat het me steeds meer dwarszit. Mijn kliko zit vaak zo vol dat ik mijn eigen vuilniszakken er nauwelijks meer bij kan krijgen, en het voelt gewoon niet eerlijk. Waarom zou ik moeten betalen voor het legen van haar vuilnis? En waarom kan ze niet gewoon vragen of het mag, in plaats van het stiekem te doen?
Soms vraag ik me af of ze denkt dat ik het niet doorheb, of dat ze gewoon gokt dat ik niets zal zeggen. Misschien weet ze dat ik niet van confrontaties hou, dat ik liever over me heen laat lopen dan dat ik ruzie zoek. En misschien heeft ze gelijk, want tot nu toe heb ik nog steeds mijn mond gehouden. Ik zie haar vaak vriendelijk naar me zwaaien als ze de oprit oprijdt, en ik zwaai terug, terwijl ik weet wat ze in mijn kliko doet.
Ik heb er wel met mijn dochter over gesproken, die zei dat ik haar er meteen op aan moet spreken. “Mam, je moet voor jezelf opkomen,” zei ze. “Je kunt toch niet zomaar over je heen laten lopen?” En ze heeft gelijk, dat weet ik ook wel. Maar iedere keer als ik me voorgenomen heb om er wat van te zeggen, verstijf ik weer. Ik ben bang dat ik het verpest, dat ik het verkeerd breng, dat ik straks een buurvrouw heb die boos is en die ik niet meer onder ogen durf te komen.
De vuilniszakken blijven komen, en ik blijf zwijgen. Het is alsof ik gevangen zit tussen mijn gevoel van rechtvaardigheid en mijn angst voor wat er kan gebeuren als ik er wat van zeg. Misschien dat ik op een dag de moed vind om er wat van te zeggen, maar voorlopig blijf ik nog maar even stil. Want ondanks alles wil ik de vrede bewaren, hoe moeilijk dat soms ook is.
Wat zou jij doen in de schoenen van Margriet? Zou je er iets van zeggen, of zou je de rust proberen te bewaren? Deel jouw mening op onze Facebook-pagina en ga in gesprek met anderen over dit dilemma!
